Пристигнал мудрецот на небесата и се сретнал со Ангелот.

– Како го помина својот живот на земјата? – прашал Ангелот.

– Јас постојано бев во потрага по вистината – одговорил мудрецот.

– Тоа е прекрасно – го пофалил Ангелот.

– А што правеше ти за да ја најдеш таа вистина, со што се занимаваше за да ја увидиш?

– Мудроста ја собирале луѓето и ја запишувале во книги, затоа јас многу читав – му одговорил мудрецот на Ангелот.

Ангелот се насмевнал.

– Небесната мудрост им се предава на луѓето преку религијата, затоа јас ги изучував книгите и посетував храмови – одговорил мудрецот.

Насмевката на Ангелот станала посветла.

– Јас патував, беседев, спорев со други мудри луѓе и во нашите спорови се раѓаше правдата и вистината.

Ангелот благонаклоно се насмевнал.

Мудрецот замолчел…

Лицето на Ангелот станало сериозно, а насмевката исчезнала.

– Направив нешто неправилно? – зачудено прашал мудрецот.

– Правилно е сето тоа што ми го кажа, но ти ништо не раскажа за Љубовта – одговорил Ангелот, замислувајќи се.

– Јас немав време за таа Љубов, затоа што бев во потрага по вистината – гордо одговорил мудрецот.

– Каде што нема Љубов, нема ни вистина… Длабоката вистина се раѓа само од длабока Љубов – тажно одговорил Ангелот и се сокрил…