Духовен Азбучник

Гoлeма e жртвата да сe oстави свoјата таткoвина и дoбрoвoлнo да сe живee вo туѓина заради кoрист на свoитe ближни. Нo кoлку e пoгoлeма жртвата да сe oстави свoјoт ум и пoстoјанo да сe прeправа прeд луѓeтo какo бeзумeн! Зарeм бeзумиeтo нe e најгoлeма туѓина? И да сe живee вo таа страшна туѓина гoдини и гoдини и тoа сè заради пoлза на свoитe ближни.

Како да се победи стравот?
Многу едноставно- да се биде смирен. Во смирението потонуваат сите стравови и помисли како камен во огромен океан. Тогаш ти ќе дознаеш дека смирението е вистинска храброст. Затоа стравот е спротивен на храброста. Но, не таа храброст за која говорат во светот, туку храброста на смирението, кое раѓа чисто срце.

Исто така погрешно зборуваш кога велиш: нема Бог! Бидејќи она што ти го немаш, не значи дека никој го нема. Кој те овластил да зборуваш во името на целиот свет? Кој ти дал право својата болест да им ја припишуваш на сите, и својата немаштија да им ја наметнуваш на сите?

Кога ќе се приближиме за да се причестиме, мислам дека тоа е термометарот на нашата вера. Другпат сме велеле дека термометарот на нашата вера е молитвата, но сега велам, дека тоа е термометар во оној час – дали нашето срце ќе заигра? Молитвата е љубов кон Бога. Светата причест е љубов кон Господа, но нешто многу повозвишено,

 Ми напиша дека си плачела три дена по добивањето на моето писмо. Се радувам дека си плачела, ако твојот плач е по Бога, а не од навреда, од самољубие. Од сета душа ти посакувам да ги видиш своите прегрешенија и да плачеш за нив не три дена, туку низ целиот свој живот се до смртта, за да не плачеш вечно по смртта… кога ќе не изведат пред непристрасниот Судија,

Не чудете се на тоа. Тоа е жестока битка, и „ако Господ не изгради дом, напразно е залагањето на ѕидарот и ако Господ не го сочува градот, залудно е бдеењето на стражарите“. Треба да се предадеме на милосрдие во Божјите раце, гледајќи ја пред Бога својата бессилност и немоќ сами да се одбраниме од непријателите видливи и невидливи. Не плашете се! Ѓаволот не го прави она што сака, туку она што Господ му допушта. Прочитајте ја книгата за Јов.

Кога го гледаме Христа Каков што Е, почнуваме да се гледаме самите себе си, да се освестуваме колку големи и бедни грешници сме, и да заплачеме за себе си. Љубовта за целиот свет се раѓа по мерата на нашиот плач. Престануваат поделбите. Сите сме едно во Христа.

Монахот  Му  заблагодарил  на  Бога  што  го  зачувал  жив,  а  разбојникот го замолил да му дозволи да остане со него. Монахот го зел со себе, збогатувајќи се со совршен послушаник. Послушаникот поживеал  многу  години  во  пустината  и  при  секоја  прилика  не пропуштал да се потсети на чудото, односно првата средба со својот...

Ако си го победил злото во еден агол на земјата, си го победил по целата земја, и без да зборуваш, кога ќе се покаеш, стануваш најголемиот мисионер на светот. Ако таму каде што стоиш, во твојата соба, ќелија, дом, автомобил, се покаеш и се натажиш за себе си, за тоа каков си, каков би требало да бидеш, но не си таков – тогаш помагаш на луѓето, зашто стануваш смирен,

Сметам дека една од причините поради која младото поколение денес нема многу покајание, најмалку внатрешно, го потенцирам тоа – не внатрешното, туку надворешното – покажуваат непокорлив, бунтовен, рамнодушен, презрив дух кон возрасните, прават што сакаат, трошат сѐ, ништо не ги интересира

Се каеме лично, но нашите страсти се оние кои го угнетуваат светот. Следствено, она што го живееме не е одвоено од животот на светот. Полека – полека, природно, почнуваме да ја живееме нашата состојба како отсјај на состојбата на целото човештво.

Самата наша природа не води кон покајание, зашто правиме грешки, самата природа би требало да нѐ води кон смирение, зашто сме многу глуви, неважни луѓе, но не ја живееме таа природна состојба и сме стигнале дотаму да сметаме дека е чудо да видиш смирен човек што се кае, додека пак, тоа е природната состојба, тоа е нашата природа – проста, од која сме создадени. 

Живееме во еден свет во кој владее антикрсниот дух. Во еден свет кој како свој идеал ги има себељубието, свет без морал, свет во кој е најважно задоволувањето на страстите, благоденствието, комфорот, свет кој ја поставува слободата не во жртвата и љубовта, т.е. во Крстот, туку во егоизмот.

Како мал, старец Пајсиј станувал ноќе, го читал Псалтирот и се молел. Неговите браќа го напаѓале да легне да спие. Ви го кажувам ова за да знаете по каков пат поминале светците. Ќе слушнеме за некој духовно возвишен човек и си велиме : ,,леле, колку е високо, и ти се чини дека за него било лесно да го достигне тоа ниво.

 Тогаш целиот град разбрал дека монахот „блудник“ бил всушност свет човек, кој парите што ги заработувал ѝги давал на некоја од блудниците, само за да ја запази од грев барем една ноќ. Тој го купувал „правото“ за нејзиното тело, за да ја спечали за Христа нејзината душа.

За жал, денес се занимаваме и го прославуваме само своето его, но кога ќе разбереме дека не тоа, туку Христос ни е сѐ, тогаш ќе се радуваме да Го прославуваме Господа. Кога ќе Го прославиме, тогаш и Он ќе нѐ прослави и ќе го видиме нашето добро „јас“, коешто Бог го создал во рајот. Нашето „јас“ не е создадено за да биде презирано, тапкано и разрушувано, туку за да се зарадуваме. Да бидеме богови меѓу боговите.

 Така и се заврши таа случка. Василиј наскоро исчезна од мојот вид. Не знам, што се случува со него сега. Се надевам дека се вразумил и си измолил наследник за себе. Или, пак, сепак, се смирил со тоа што Господ благословува раѓање само на прекрасни претставнички од понежниот пол во неговото семејство.

Нe e лeснo сeкoгаш да гo пoбeдиш вo сeбe духoт на суeтата и фалeњeтo. Вo тoа успeвалe самo гoлeмитe духoвници сo гoлeма Бoжја благoдат, на првo мeстo, сo нeпрeкиднo стражарeњe над свoјата душа и сo мнoгу дoбри духoвни забeлeжувања и разликувања.

Што да се прави – кај нас сакаат да разговараат и да ги критикуваат свештениците. Затоа, за мене беше многу неочекувано кога еднаш, додека сѐ уште служев во Донскиот манастир, кај мене дојде еден наш парохијанин, Николај и ми речеː-    Сега сфативː најдобрите, најголемите, најтрпеливите и најпрекрсните луѓе на светот се свештениците!

Oд рацe анeлски сe причeстувал и св. Oнуфриј, спoрeд нeгoвoтo сoпствeнo кажувањe, какo и мнoгу други oтшeлници и пустиници. Сoсeма e пoгрeшнo да сe мисли дeка oтшeлницитe и пустиницитe нe сe причeстувалe. Бoг, Кoј прoмислувал за нивната тeлeсна храна, нe ги oставил ни бeз живoтната храна oд  тeлoтo и крвта на Христа Гoспoда.