Откако Александар Прокопиев во 2000 година ја објави книгата „77 антиупатства за лична употреба“, во која се препознаваат неговите опсесии (литературата, филмот и литературата, музиката и литературата, сликарството и литературата, музиката и литературата, филозофијата и - многупати повторно литературата...), тој продолжи да пишува ваков тип текстови: дневнички белешки, импресии, наративни фрагменти, есеи.
Во 2001 година „Енциклопедија Британика“ ги избра неговите антиупатства меѓу дваесеттината најинтересни книги од Југоисточна Европа.
Потребата да не запре на бројката 77 произлегува од богатата ерудиција на овој автор, комбинирана со неговото секојдневно обновување на знаењата. Новите „антиупатства“ од перото на Прокопиев ги објавуваме на страниците на „Лик“

Откако паркираните автомобили ги зазедоа и така тесните тротоари во градот, бројот на пешаците-жртви растеше пропорционално со оној на прегазените мачки и кучиња. Губејќи ја последната заштита пред разулавените автомобили-куршуми, пешаците растревожено бегаа по улиците пред заканата на доаѓачкото брмчење на машините. Некои ќе се скутреа до каросеријата на најблискиот паркиран автомобил, некои ќе се завлечеа под него, само да се скријат пред терминаторите на четири тркала. Дрвјата не можеа да се користат за заштита, зашто се исечени по наредба на градската власт, да не му пречат на „слободниот сообраќај“.
Трчајќи слалом по тротоарот, меѓу густо доминантните автомобили, господинот А. со дланките во џебовите од стариот, но добро скроен син капут, го здогледува пријателот, господин И., како прилепен до едно паркирано „рено“, мрморејќи, ги колне несовесните возачи. „Те канам на кафе“. „Да побрзаме додека некој од овие лудаци не н* собрал“, му одговара овој, забрзано дишејќи.
Идејата за излет до Кокино, од каде што се предците на г. А., дојде пред таму да биде откриена мегалитската опсерваторија (што секако го исполни со пионерска прачовечка гордост), но се уште остана на кафеански договори, иако веќе почнаа да се печатат календари со древните урнатини во нечепнатиот природен амбиент. Но, искрено кажано, г. А. и г. И. се вистински „гњаватори“, се е кај нив нашироко и надолго, а ефектот... под очекувањата!
Убавината на некој древен храм не произлегува од тоа што служел како азил за одредена содржина на животот, туку од тоа што неговиот облик е произлезен од чистата перцепција на пластичните односи. Таа уметничка перцепција (што во градбата на храмот станува облик) е скапоцена и жива за нас во сите времиња, иако содржината на животот во кој храмот бил изграден веќе не е жива.
И онака ќе дојдат насилните, ќе ги избркаат кротките. Варварите ги сквернават светилиштата, гнасите на четири тркала ги елиминираат загубените пешаци. А потоа, како ништо да не се случило. По неколку децении, меѓу урнатините на храмот никнала трева и некој овчар го донесува своето стадо да пасе токму таму. По неколку дена, еден друг пешак пред налетот на бесен автомобил се вкочанува на истиот премин, можеби на истото место каде што беше згмечен пензионерот што брзаше кон детската градинка да ја сочека својата внучка. Тивко е на ливадата и момчакот потпрен врз еден од расфрланите камења на некогашниот храм бавно го брише испотеното чело, додека овчичките спокојно си џвакаат. Пешакот, откако колата прострелува крај него, се сепнува, трча кон тротоарот, таму ги симнува очилата (диоптер 4,5), „колку се луди овие возачи“, кога - „здраво, откаде ти тука?”, му се обраќа весел глас, ги враќа очилата и пред себе го гледа најслаткото суштество во својот сегашен живот. Убаво му е што ја гледа. Секоја асоцијација на претходниот настан е избришана. Без страв, без суровост.
црн квадрат = сензибилитет
бела заднина = ништо, она што е вон сензибилитетот
Убавите животни спијат во црниот квадрат. Незагрозени, разбирливи на сите јазици, зачувани во сетилниот облик (црниот квадрат). Едновремено и чисти - духовна хигиена, отфрлање на недостојните товари.
Господинот А. и господинот И. понекогаш умеат да заседнат. Се уште не се договориле кога ќе тргнат за Кокино, утре сабајле, прекутре сабајле или можеби најдобро в недела. Една трудна жена влегува во кафеаната. „Ќерката на Олга“, вели А. „Која Олга?“ „Олга од нашата гимназија. Олга Јаневска. Пред малку ги видов заедно, на улица“. „Ама што ми велиш? Не е можно“.
Независните души ги оставаат напиените тела и патуваат. Кон црниот квадрат!
Кон црниот квадрат!

Избор: Нова Македонија