„Исповедта на гревовите е почеток на украсувањето, односно покајнието и подготовката, што покажува дека човекот го примил во себе спасоносното семе, односно Божјите зборови што имаат сила да ги спасат нашите души. Затоа земјоделците и ја ораат земјата, за од нејзината внатрешност да ги искорнат дивите корења и да ја оспособат да ги прими нивните семиња и билки. Тоа истото го прави и исповедта во текот на словесното (духовно) орање на срцето: таа од него ги ископува и исфрла лошите и тајни страсти и го подготвува за примање на светите семиња, за украсување (обработување) и донесување на плодовите на добродетелите. И како што земјата после Адамовиот пад стана родилка на плевел, трње и останатите бескорисни треви, така и човековото срце стана родител на срамните и лоши страсти и помисли, како и гревовите кои оттаму потекнуваат.
Затоа, потребно е секој од вас да има духовен отец, со вера (доверба) да му пристапи, смирено да застане пред него и да му ги открие лошите страсти на своето срце. Кога примате духовно исцеление, од душата со корења ќе ги исфрлите плевелот и трењето на гревот, што секој од вас ги одгледувал во себе заради острастениот и сластољубив живот. Така на своите уши ќе им дозволите да ги слушаат духовните поуки и ќе се покорите на она што ние го проповедаме и предлагаме заради заедничка полза, а со посредство на простувањето и благословите што ги даваме ќе се смирите со Оној Кој, заради незамисливото море на Своето човекољубие, слезе на земјата, положувајќи ги во срцата на оние кои Му се послушни зборовите на животот и спасоносното семе. Затоа, никој од вас нека не се откажува од овој почеток на покајнието, зашто како подоцна ќе пристапите и напредувате кон подобро, ако не го примите почетокот на добродетелите? “ -

Св. Григориј Палама