ДОБРА ПОМИСЛА- Мирсини Вигипулу

Priroda.ubava.jpg

ДОБРА ПОМИСЛА-Мирсини Вигипулу

Пркос тргна свиркајќи и пеејќи. Додека размислуваше како е старецот добар и колку му помогнал, патот просто се отвораше пред него. Му се чинеше многу едноставно постојано да мисли на добро. Не чекореше долго кога примети во далечината еден човек како го пои својот коњ. „Еве добар човек”-помисли. „Ќе застанам и ќе му се обратам”.
-Добар ти ден добар мој човеку!
-Добар ден! Каде си тргнал!
-Тргнав во Ти-Градот.
-Напорно е тоа патување.
-Па, како се земе! Не е баш толку тешко. Од нас зависи дали ќе стигнеме на одредиштето.
Додека разговараа, Пркос го стави своето врзопче на еден камен. Се приближи до коњот и го погали.
-Го имаш најубавиот коњ што сум го видел. Нека ти е жив и здрав. Како му е името?
-Шугавко.
-Шугавко? Е, неможеше ли да му најдеш некое поубаво име?
-Се гледа другарче, дека не знаеш ништо за коњите. Ни тоа не го заслужил!
Пркос, сакајќи да ја промени темата на разговорот, запраша дали водата во потокот е чиста.
-Овде не е толку добра. Оди малку понатаму! Помеѓу оние камења има извор.
-Фала ти! Многу си добар.
Чекореше кон изворот. Во моментот кога се наведна да пие, слушна коњски трк. Ја подигна главата и имаше што да види: коњаникот заминува во галоп, а на грбот му виси неговиот врзоп! Исполнет со срдба, Пркос се затрча по него и повика:
-Злосторнику, застани, застани! Мојот врзоп! Врати ми го мојот врзоп!
Но, коњаникот се повеќе се оддалечуваше воопшто не свртувајќи се.
-Крадецу! Злосторнику! Никој не ми е крив што учтиво му се обратив!
Дури и твојот Шугавко го пофалив за да ти угодам. Крадецу!
Стазата почна да се стеснува. Чекореше, разговарајќи сам со себе: „Ах, старче, што ми направи! Ти си крив за се. Да ја послушав мојата кралица, сега немаше сето ова да ми се случува. Обидувајќи се постојано да размислувам за доброто, еве што ме снајде. Но, какав совет да ти даде еден стар човек!”
Патот се исполни со големи камења и Пркос се движеше со голем напор.
-Да не ми беше жал за трудот кој го вложив за да дојдам до тука, би тргнал назад да ти ги вратам твоите совети! А оваа несносна патека е полна со грмушки кои ми ги изранија нозете!
Сонцето пече. Пладне е. На сите страни ќорсокаци. Потполно исцрпен седнува на земја, не знаејќи во кој правец да продолжи. Веќе огладне. Се сети на храната која старецот му ја подготви за по пат. Ја наведна главата и ја навали на рацете. Патчето беше полно со камења. Одеденаш од под грмушката излегува еден поголем бумбар тркалајќи една капина. Пркос ја испружи раката и ја зема капината. Ја оддува прашината од неа и ја изеде. Бумбарот неколку мигови збунето кружеше во место.
-Залудно бараш! Ја нема, ја проголтав! Прости ми што ти го ускратив оброкот, но гладен сум. Би можел ли да ми донесеш уште една?
Бумбарот немо го продолжува својот пат.
-Секако, моја бубачке, тоа се вика кражба. Но, гледаш, кога си гладен, забораваш на доброто однесување!
Во тој миг, низ неговиот ум налик на молња мина ликот на човекот што му го украде врзопчето. „Да не гладуваше и тој? Сигурно сиротиот бил гладен, па затоа на ништо не обрнување внимание. Беше слаб и блед. А јас викав и му реков толку грди зборови!” Се покаја. „Значи, кога бумбарот би зборувал, и тој мене би ме нарекол крадец, или можеби би си отишол молкум?” Стана и ја побара бубачката.
-Каде си бумбарче? Зарем веќе си отиде?
Додека се обидуваше да го најде, здогледа од својата десна страна широка стаза. Патот се расчистуваше. Пркос повторно чекори исполнет со радост. Малку понатаму наидува на смоквино дрво полно со прекрасни плодови, а покрај него тече вода. Седнува да се одмори. Додека ги јаде смоквите се присетува на мудриот старец. „Старче, добро ми кажа ти! Но, како што се чини, јас само на зборови бев добар. Дури ти ги прераскажав твоите совети! Но, на дела се замачкав!”- призна Пркос.
Се најаде , се напи вода, се окрепи. А, сега патот беше чист. Почна да трча се побргу и побргу, викајќи:
-Ти-Граду, Ведрана, ви пристигам!
Исполнет со радост, не примети дека се качи на едно високо ридче. Подзастанува за да ужива во погледот и не им верува на сопствените очи. Помеѓу столетното дрвје, рекички и езерца, се наоѓа мноштво бели куќички, распослани како мали јагниња по ливадата. Пресреќен извикува:
-Да живееме! Го пронајдов! Да живееме!
Удолнината за него е уште полесна. Што повеќе се ближи кон Ти-Градот, срцето посилно му чука. Расмислува за изненадувањето кое ќе и го направи на Ведрана. Штом ќе стигне ќе праша некој каде живее таа, а потоа веднаш ќе отиде таму. Одеднаш се присети на нејзиниот татко, кој набрзина ја одведе од јас-Градот. „А, чекај малку”-размислуваше-„јас го поканив во мојата куќа, а тој одби! Затоа сега нема да трчам. Ќе пронајдам некој да ги извести за моето доаѓање. Нека се потруди нејзиниот господин-татко да ме повика. Прво ќе одбијам, а потоа...” Уште пред да успее да ја заврши мислата, се спрепна и ....како буренце почна да се тркала удолу! Кога, после многуте лелекањ , конечно престана со тркалањето, се најде на брегот на една широка и бурна река. Тука остана без свест.

Извор: „Из Ја Града у Ти Град” (издание на Беседа-Нови Сад 2007 година)