Верникот е повикан да се поучи од поучното и мудрото слово на молчанието. Свесното одбивање да се зборува е израз на искуство. Човек молчи среде голема радост; не наоѓа соодветни зборови за да ја изрази. Тој молчи и во длабоката болка. Не наоѓа зборови; ги претвора во топли солзи. Што може човек да ѝ каже на мајка која го погребува своето мало дете? Искрено признавам дека се лутам кога слушам банални зборови, возвишени, понекогаш бездушни, дури и сурови кон страдалната мајка.

Кога човек молчи, тоа не мора да значи дека тој е рамнодушен, инертен, мрзлив и невнимателен. Обмисленото молчание, внимателното краткословие и отфрлањето на разговорливоста и озборувањето, значат претпочитање на тишината и избегнување на заморното многусловие, кое обично предизвикува разни проблеми, како што се кавгите со расправии и отуѓувањето. Сериозните луѓе зборуваат со своето сериозно молчание.

Меѓутоа, во сето тоа, триумфира нашата добра намера.
Бог ни дал духовно оружје со кое ќе се спротивставиме на секој сатански напад: поставениот барјак, Крстот на надежта, живата надеж во Оној Кој рекол: „Нема да те оставам, ниту ќе се откажам од тебе“, надежта во нашиот Христос Кој бил прикован на Крстот; и сите кои гледаат во Него, и се надеваат на Него, нема да бидат посрамени.

Бодриот јазик твој за учителство, одекнувајќи во ушите на срцата наши, душите на мрзливите ги крева и со твоите вдахновени зборови, се наоѓа скала која од земјата кон небото вознесува. Затоа Григорие, чудо на Тесалија, не престанувај да се молиш на Христа, оние што те почитуваат да ги просветли со Божествената светлина.
  

Подвиг имајќи – секогаш на работа,
бдение и непрестана молитва,
десницата Господова те осени тебе Макарие свети,
 мудроста не те одмина да бидеш пастир,
учител и чудотворец и после
заминувањето кај Спасителот Христос,

Исполнет со благодат Христова,
епископе свети Аристовуле,
светило сјајно постана во земјата Британска.
Смирено и трпеливо работејќи на нивата Господова,
мноштво страдања и неволји помина исповедувајќи го

Според денес важечкиот типик, Литургијата на претходно осветени дарови се служи секои среда и петок од Великата Четириесетница, во четврток на Великиот Канон, и во првите три дена од Страстната седмица. Исто така, се служи и во деновите на светителските празници: свети Харалампиј (според стариот календар), Прво и Второ наоѓање на главата на свети Јован Крстител и на денот на светите Четириесет маченици.

 Често, човек е толку фатен, т.е. парализиран од гревот, што самиот е неспособен да дојде до Христос и да побара исцеление. Во такви ситуации доаѓа до израз големото и незаменливо значење на Црквата како заедница, која со своите најразлични богочовечки дарови како: утеха, поука, личен пример, материјална помош, покајание и слично, и без оглед на тешкотиите, го приведува човекот кон Господ Христос – Исцелителот на нашите души и тела. Од „фатениот“ се бара само смирение.

Радоста од подвигот за Христа принесен
уште повеќе ја збогати душата твоја о лекаре Никaндар,
кога срцето со благодат се исполни
и ти Бога го прослави во страдањата твои.

 Благодатта не е посредник меѓу натприродното и природното, туку е дејство на Божествената енергија врз маетријалниот свет, присуство на Светиот Дух во светот. Имено, пневматизмот и го прави православието најнезавршена форма на христијанството, претставува превладување на новозаветните принципи над старозаветните. Како свој врв, православието ја разбира задачата на животот како стекнување на благодатта на Светиот Дух, како духовна преобразба на тварниот свет.

Угодниче на Христа Бога Бесмртниот,
свети оче Бенедикте,
славен подвижниче, велики ревнителе,
ангелски живот на земјата имајќи,
пример за воздржание на мнозина им постана,
моли се за нас ти свети прозорливче,

Пророкот Божји им ја открива на луѓето волјата Божја само тогаш кога на нив нисходи Духот Свет. Што се однесува до демонските пророци, тие не прорекуваат, тие гатаат за пари. Тие одговараат на прашања, што им ги задаваат. Во својот живот тие се далеку од евангелската моралност, и кога тие „прорекуваат“, тогаш човекоугодничат, им повладуваат на човечките страсти и похоти, за да ѝ угодат на толпата.

Триумфот на православната вера нема потреба да се афирмира и да се потенцира од никој од нас, особено не агресивно и наметливо, поради тоа што Православието е вистина, а вистината секогаш е апсолутна и секогаш е триумфална по самата своја природа. Вистината за нас, православните, не е концепт на идеи, догми и строго утврдени правила и одредби. Секако дека постои и таков пристап, но само како двиг кон чување на вистината во овој свет на лага и измама

 Но, гледам дека тука има и нови ѓаволски вештини. Им става на луѓето во глава помисла дека се духовно здрави, ако донесат заветен дар и ако отидат некаде на поклонение. И така, гледаш многу луѓе како со свеќи и со ветени дарови одат во манастирите на поклонение, ги оставаат таму даровите, се крстат, малку и плачат и со тоа се задоволуваат. Не се каат, не се исповедуваат, не се поправаат и ѓаволот се радува на тоа.

Гревот ја има таа сила и моќ да нè одвои од Бога, од небото, од вечниот живот и во исто време да нè испрати во пеколот, во вечната смрт. „Плата за гревот е смртта“ – нè опоменува светиот апостол Павле. Според тоа, гревот се покажува како најголем, дури и единствен противник и непријател на нашето спасение.

Ранохристијанските списи, како и делата на Светите отци, потврдуваат дека постот во Црквата се запазувал уште од самиот почеток. Во учењето на Дванаесетте апостоли, од средината на II-от век, се зборува за веќе постоечкиот седмичен пост на христијаните, со наредба да не биде спроведуван заедно со Јудеите, „зашто тие постат во понеделник и четврток. А вие постите – се вели во него – во среда и во петок“.