Ретроспектива (2005-2020): За духовниот отец – Св. Антим Хиоски (1869-1960)
Духовниот отец е поголем од таткото по тело. Бидејќи ако видам дека сте ја удриле ногата на камен, ќе се загрижам и ќе поитам да ви помогнам. И ако видам дека ве водат на суд заради некој ваш долг, ќе побрзам да го отплатам во ваше име.
И ако видам дека луѓето ве осудуваат, ве проколнуваат или ве клеветат, ќе бидам на ваша страна и ќе ве заштитам.
Ако ве видам тажни и дека никаде немате утеха, ќе дадам сé од себе
Повеќе...
„Оној што се удостоил со Божествено знаење и преку љубовта стекнал просветленост, никогаш нема да се превознесе со духот на суетата. А оној којшто сѐ уште не се удостоил со тоа, лесно ќе биде занесуван од тој дух.
Така се однесувал Свети Стилијан,. Неговиот подвиг никому не бил јасен, никогаш не покажувал посно, строго лице, секогаш бил насмеан, добродушен, што секако ги привлекувало кон него и децата. И на иконите, обично тој се претставува со младенец, или дури со многу младенци во рацете што е необично, бидејќи тој е преподобен. И дури и кога го погребале, неговата насмевка не го оставила неговото лице и по смртта. Лесната, светла насмевка, осветена од благодатта на Духот го придружувала и во гробот.
Кога ние, по некое покусо или подолго време откако сме ги напуштиле своите ќе стекнеме извесна мала побожност, умиление и воздржливост, тогаш суетните мисли ни пристапуваат и ни предлагаат да се вратиме во својот роден крај, заради поука, за пример и духовна полза на многумина луѓе коишто порано ги гледале нашите беззаконија. Ако притоа сме украсени и со дар на говорништво, а имаме и по малку духовно знаење, тогаш ѓаволите ни советуваат да се вратиме во светот како учители и спасители,
Гледам, одиш во црква. Не ме интересира што ќе правиш таму, иако мислам дека ќе се молиш. Не се грижам ниту малку за тоа дали ќе стоиш пред олтарот или таму покрај вратата, дали ќе се молиш седејќи или клечејќи, со наведната глава или со затворени очи или, пак, ќе гледаш во иконата на олтарот, ќе се удираш во градите, ќе ги движиш усните шепотејќи ги зборовите од молитвата,
Молитвеното застапништво пред Бога на прекрасниот саровски молитвеник, го можело дури и тоа. Не попусто отец Серафим во својата ќелија палел многу свеќи и за сите починати православни христијани вознесувал пламени молитви. Понекогаш тој врз себе земал и напорен молитвен подвиг за поедини упокоени, особено ако би го провидувал посмртниот удел што ги очекувал. Заради таквите молитви преподобниот, како што е познато, повремено на неколку денови се затворал во ќелијата, совршено оддалечувајќи се од посетителите.
Кога се молиш внимавај на мрзливоста, зашто молитвите на мрзливиот се празни зборови.
Дете, кога одиш во црква, се помируваш со Бога и кога ќе го направиш тоа, зарем не разбираш дека Тој ќе ти ги даде сите благослови на Авраам? Пред да дојдеш кај мене, немаше добар однос со Бога и му се спротивставуваше, беше далеку од Него. Јас ти го кажав коренот на нештата - ако се смириш со Бога, сè друго, едно по едно, ќе се реши. Така работите беа решени.
„Љубовта покрива сè. И ако некој му прави добро на ближниот по желба на срцето, не само движен од чувството за долг, на таквиот ѓаволот не може да му пречи. А каде што е само по долг, таму тој сепак се труди да попречи со нешто“.
Еве на пример, она што во Библијата се вели: "И му дувна Бог здив на живот во лицето на првосоздадениот Адам, кој го создал од прав земен", многумина го толкуваат така што мислат дека во Адам немало душа и дух човечки, туку само плот создадена од земен прав. Меѓутоа, тоа толкување не е правилно, бидејќи Господ Бог го создаде Адам од земен прав во состав во кој апостол Павле утврдува: духот ваш и душата и телото да се сочуваат без порок за доаѓањето на нашиот Господ Исус Христос.
Никој не може да Му се приближи на Бога ако не се оддалечи од светот.
Благодатта на покајанието им се дава на оние кои со вистинска вера ги примаат Христовите зборови за тоа дека, ако ние не поверуваме во Него, во Божјата и апсолутна вистина на сè она што Тој заповедал, тогаш тајната на гревот нема се разоткрие во својата онтолошка длабочина, и ние ќе „умреме во своите гревови“ (Јов. 8, 21-24). Самото поимање на гревот е присутно единствено таму каде што односите помеѓу Господ-Апсолутниот и човекот-созданието попримаат чисто личен карактер. Инаку, сè останува на интелектуалните претстави за помалиот или поголемиот степен на совршенство кај постоечката форма. Гревот секогаш е престап
Тие три нешта се делата на љубовта кон ближниот, без кои оној што вели дека Го љуби Христа или се надева дека ќе го наследи Неговото Царство, се мами. Зашто Господ рече ’Не секој што Ми вели Господи, Господи, ќе влезе во Царството небесно, но оној што ја твори волјата на Мојот Отец (Мат. 7, 21) и повторно: ’Кој Ме љуби ќе ги држи заповедите Мои’ (Јован 14, 15) и останатото.
„Сум видел како монасите коишто блеснале како ѕвезда во послушанието и коишто според своите сили
Ева и Адам, пророкот Елисеј, и Агеј, сите тие примери покажуваат дека на Бога најугодно му е послушанието, пред сите останати добродетели. Останатите само помагаат. Тие не делуваат онака како што делува послушанието.
Владетелите ќе бидат збунети. Свештенството ќе се наоѓа во анархија, и монасите ќе бидат немарни. Великодостојниците во Црквата ќе го сметаат за некорисно, сето она што е во врска со спасението, како своите души, така и душите кои што ќе им бидат доверени, и ќе презираат било каква грижа. Сите ќе покажуваат ревност и енергија за се што е во врска за масата за јадење и за својот стомак. Ќе бидат мрзливи во своите молитви и повремено ќе критикуваат.
Молитвата треба да се кажува со внатрешното слово, но бидејќи, на почетокот умот се нема навикнато на неа, ја заборава. Заради тоа ја кажуваме некогаш со уста, а некогаш со ум. Тоа се случува се дотогаш, додека не се засити умот, така што, молитвата станува енергија. Енергија имаш тогаш, кога кажувајќи ја молитвата, во себе чувствуваш радост и желба постојано да ја повторуваш. Значи, кога умот ќе ја преземе молитвата, така што, ќе стане како што ти пишувам – радост, тогаш ќе се кажува внатре во тебе, непрестајно, без твој напор.
Чедо мое, ако внимаваш што ти пишувам, и ако си наложиш себеси подвиг ќе имаш голема полза. Сè што ти се случува, ти се случува бидејќи не се присилуваш на молитва. Значи, присили се! Постојано кажувај ја молитвата! Воопшто да не запре твојата уста! Ќе се навикнеш на неа внатре во себе, така што, потоа ќе ја преземе умот. Не се ослободувај во внимавањето над помислите, бидејќи ќе станеш млак и ќе се оскверниш. Молитва, тоа е постојана присилба над нашата природа. Практикувајќи ја, ќе видиш колку благодат ќе добиеш!
Вистинската и мудра надеж се гледа во тоа што човекот воопшто не се грижи за себе, и тоа од љубов кон Бога и заради добродетелите, знаејќи дека за него се грижи Бог. Ако, пак, човекот самиот се грижи за своите работи и кон Бога се обраќа со молитва само тогаш кога доаѓаат неизбежните несреќи, па не наоѓајќи во сопствените сили соодветно средство, почнува да се надева на Божјата помош – таквата надеж е суетна и лажна. Вистинската надеж го бара само небесното Царство, и притоа е уверена дека сѐ земно, што ѝ е потребно во овој минлив живот, ќе ѝ биде дадено.
О, блажени и најнепорочни сопружници, Јоакиме и Ана! Станавте познати по плодот на вашите утроби, како што рекол Господ: ќе ги познаете по нивните плодови. Вие поживеавте живот угоден на Бога и достоен на Родената од вас. Живеејќи чисто и свето, ја родивте ризницата на девственоста – до раѓањето дева, во раѓањето Дева, и по раѓањето Дева; единствена Дева и Приснодева – единствена и по ум, и по душа и по тело, секогаш дејствувачка.
