Слово за градењето на храмови и за „розовото христијанство"
Епископ Душанбински и Таџикистански г. Питирим
Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух! Драги отци, браќа и сестри, ви го честитам овој неделен ден, кога го славиме споменот на светите отци од шесте вселенски собори и Соборот на архангелот Михаил. Денес посебно се радувам што служам во овој храм, затоа што по изминувањето на петнаесет години, откога тука бев олтарник, се удостоив првпат да служам овде. Жалам што досега не бев дошол, но денес ја поправив таа своја грешка и се радувам што ве гледам, се радувам што служам во овој храм. И посебно сум му благодарен, се разбира, на намесникот- отецот Георгиј, кој уште пред 1-2 години ме покани да дојдам тука, во овој храм, за да служам; на старешината отец Андреј и на свештениците, отецот Виталиј, кој остана од старата гарда. На сите им благодарам, и вам, парохјаните, кои го сочинувате денес овој молитвен собир во овој храм, и ние сите со вас усрдно се помоливме на Господа.
Сигурно сте слушнале дека сега сум епископ Душанбински и Таџикистански. И ете од северните краишта волјата Божја ме донесе на југ и во земја која не е нималку едноставна. И еве што сакам да споделам со вас, какви мисли и впечатоци.
Кога јас пристигнав веќе таму, во тие муслимански краишта се случуваат интересни процеси. Тие активно се исламизираат, буквално пред очи. И не само што се исламизираат, како што беше, на пример, пред три години. Таму младите одеа во џамиите. Практично 99% од младите, машката популација, ги посетуваат џамиите во Таџикистан, и земајќи го предвид фактот дека 70% од населението во Таџикистан - тоа се млади луѓе, до 30 години.
Но во последно време таму во џамиите почнаа да се шират повици, за уништување на христијаните, за обезглавување на христијаните. Тоа го немаше порано. Тоа го немаше за цело време на постоење на Црквата таму: не само во последно време, туку за сите 150 години, колку што е таму присугна Русија, колку што присуствува Православната Црква. Секогаш мирно живееја и муслиманите и христијаните. Дури и првите храмови во Таџикистан и општо во Средна Азија, камените храмови ги градеа токму муслиманите, а не христијаните. А сега во врска со појавата на „Исламска држава", во врска со агитацијата на екстремизмот се појавуваат такви расположенија во исламскиот свет, насочени токму против нас, против христијаните.
Но ако обрнеме внимание на самите нас, на христијаните, на она што денес се прави во Москва, тогаш ќе видиме дека тука работите не се баш добри. Јас со чудење читам во медиумите за тоа, дека самите православни христијани во Москва се борат против градењето на православни храмови. Тоа е веќе сосема нечуено нешто. Може да се разбере, кога во 20-30-тите години борбените атеисти ги рушеа храмовите, но самите православни христијани да бидат против градењето на храмови, бидејќи ним не им се допаѓа -такво нешто никогаш немало. И ете тие две закани, кои денес постојат во светот, се тесно поврзани. Токму во последно време почна да се засилува исламската закана. Се појавува сила, која може да го разнесе сиотхристијански свет. Силата, насочена во прв план кон западниот свет, кон Европа, кон Европа која стана веќе антихристијанска - бидејќи се откажа од христијанските вредности. Тоа не е само постхристијанска Европа, туку веќе антихристијанска Европа, бидејќи кога таа беше христијанска, и оние вредности кои се култивираа во таа Европа, веќе се покажуваат всушност како антихристијански. И тука одеднаш, на Исток, во арапските земји, се појавува сила, која се покажува како антиисламска, која исто така однатре го разрушува самиот ислам. Токму тие антиисламски настроенија и антиисламски сили ја сочинуваат заканата за токму таквиот постхристијански, антихристијански свет. Затоа што, ако самите ние, христијаните, почнеме да се бориме против градење на храмови - ние не сме христијани, ние сме антихристијани. Тоа е веќе расположение антихристијанско - а ние тоа не го ни сфаќаме! Како се појави таквата заблуда во современиот свет? Ова се случи затоа што луѓето почнаа да живеат комфорно. Вкупно овие последни десет години живееме во некаков комфорт. Се појави благосостојба. Се опуштивме во таков лој после страшните деведесетти години и одеднаш решивме да живееме комфорно во Православието. А Православието никогаш не било комфорно. Тоа секогаш било крст. Денес во апостолското читање (1.Кор. 1,10-18) слушавме: што е словото Божјо за оние кои гинат? Тоа е лудост. Оние кои гинат никогаш нема да разберат, што е тоа слово Божјо; за нив тоа е лудост, безумство. Аза оние кои се спасуваат е сила Божја (1 .Кор. 1,18; види исто така: Дела 17,18; Рим. 1,16). И ете христијаните, денешните христијани, овде во Москва.ја исгубијатаа сол (спореди: Мат. 5,13). Тие почнаа да го восприемаатхристијанството, вистинското христијанство, како безумство, како лудост.
Еден мудар човек рече дека ние заедно треба да се насладуваме од Творецот и да го ползуваме созданието, а ние христијаните, почнавме да се насладуваме од созданието, а да го искористуваме Создателот. Нам сетреба да ни биде удобно: нашите храмови да се наоѓаат на такви места, кои не би ни пречеле, та Бог воопшто да не ни пречи. Да не ни пречи да живееме комфорно, да не ни пречи во благосостојбата.
Ете тоа е „розовото христијанство" (терминот не одамна измислен, уште во 19 век; од страна на Константин Леонтјев, нашиот мислител и монах оптински), „розовото христијанство", разводнето и разредено - ете што забележуваме сега. И како казна за таквото христијанство се појавува тој ислам, кој веќе изникна. Тие ревносно одат во џамиите. Ревносно го запазуваат нивниот пост. Денес таму има шеесет степени целзиусови, а муслиманите сите, практично младите - стопроцентно - го запазуваат постот, во кој не смеат ни да јадат, ни да пијат до зајдисонце. И тие сето тоа совесно го исполнуваат. Во тоа време кај нас беше петровденскиот пост, и јас гледав како христијаните за време на петровденскиот пост јадат месо, млечни производи итн., - постојано го нарушуваат постот, дури ни од мене не срамејќи се. А кај муслиманите не е така. Дури и оние кои имаат високи чинови го запазуваат постот, трпат.
И оние луѓе, кои, можеби, и неправилно веруваат во Бога, но ревносно, може да станат казна за нас денешните „розови христијани" -толку раслабените. Тоа често се случувало во историјата. Падот на Византиската империја беше токму поради тоа, кога христијаните престанаа да бидат христијани, сол на земјата (Мат. 5,13), кога тие престанаа да го чуваат овој свет и да го поддржуваат - тогаш дојдоа муслиманите и тогаш христијаните почнаа вистински да се молат, но останаа сосема малку, и храмови останаа малку... И муслиманите нема да ги прашуваат противниците на градењето храмови, каде да ги градат своите џамии! Да не даде Господ да ги дочекаме тие времиња. Атие закани постојат. Затоа да сфатиме и да им објаснуваме на оние кои не сфаќаат, што е тоа вистинско, автентично христијанство, што е тоа себеоткажување, што е тоа благодарност на Бога и слава на Бога, и Божјите храмови треба да бидат на најдобрите локации, на најубавите, а не на некои пустелии и на недостапни и неубави места. Нашите претци прекрасно го сфаќале ова, кога граделе храмови на најубавите места и најдрагоцените нешта ги подарувале за храмот. Тие знаеле дека храмот - тоа е дом Божји, и се што е најскапоцено, највредно треба да биде во тој храм Божји.
Го гледаме и овој храм кој никогаш не бил затворен: колку е благолепен, колку останале во него стари икони, се уште неуништени. И посебна благодат има овде, присугна е во овој храм, во оние храмови кои не беа затворени. И ние сме должни да ги сочуваме, никако да не ги загубиме. Но, се разбира, кај нас постои опасност да го загубиме ова токму поради нашата млакост.
Каква ли ќе биде најстрашната карактеристика на христијаните од последните времиња? Токму млакоста. Токму така ги карактеризира Откровението Божјо, Апокалипсисот-дека тие ќе бидат млаки (Откр. 3,15-16). Таа млакост, болеста на млакост веќе се всели во нашите срца, и во нашите умови, кога ние почнуваме логички да размислуваме, каде треба да се градат храмови и како тие не треба да ни пречат, за да ни биде удобно и за да се вклопат сите тие удобства. Православното христијанство - тоа не е удобна религија. Тоа никогаш не било удобно.
Овие тенденции кои денес се појавуваат кај нас се многу опасни. Јас веќе ги гледам од другата страна, од страна на исламскиот свет, и моја директна обврска е да ве предупредам за таа закана, бидејќи ситуацијата активно се менува. Пред два месеца овакви повици за колење на христијани немаше. Но сега се појавија. И овде во Москва ссповеќе и повеќе се шират реакции против градењето на храмови; се случува борба против храмовите. Тоа се меѓусебно поврзани појави. Самите ние ја предизвикуваме од пеколните длабочини таа страшна сила, која може да нс казни.
Затоа усрдно да се молиме, ние кои разбираме, во што е суштината на вистинското христијанство. Да одиме во црква и да не бидеме мрзливи да одиме во црква. Да се молиме и да постиме. Да постиме како што е предвидено. Затоа што оние кои ни се противат, сето тоа го исполнуваат. Затоа треба со посебна ревност да Му служат на Бога оние кои не постеле, оние кои ги испуштале богослужбите. Потребно е денес да бидеме ревносни, затоа што настапува многу опасно време.
Се радувам што ве видов, ви благодарам и се надевам, дека оваа моја прва служба овде во овој храм, нема да биде последна и тоа ќе стане добра традиција, ние ќе се сретнуваме почесто, доколку, се разбира, намесникот ќе ни дозволи и благослови. И ние тогаш подобро ќе се запознаеме, бидејќи јас многумина од вас веќе не знам, иако тоа е добро. Добро е што се појавуваат многу нови луѓе, кои ќе станат, се надевам, такви ревносни христијани - а не такви христијани, за кои денес говорев.
Нека ни е за многу години празникот и ви благодарам!
28.07.2015 година
Превод од руски јазик: свештеник Јани Мулев
http://www.pravoslavie.ru/smi/80994.htm
