Интервју со архимандрит Даниел (Бамбанг Дви) Бјанторо, Православна црква во Индонезија (5 ДЕЛ)

АКО НЕКОЈ ИСКРЕНО ТРАГА ПО ВИСТИНАТА, НЕМА ДА БИДЕ ОДВЕДЕН ДО НЕКОЈА РЕЛИГИЈА, ТУКУ ДО САМИОТ ХРИСТОС – ИНТЕРВЈУ СО АРХИМАНДРИТ ДАНИЕЛ (БАМБАНГ ДВИ) БЈАНТОРО, ПРАВОСЛАВНА ЦРКВА ВО ИНДОНЕЗИЈА (5 ДЕЛ)

Ве молиме кажете ни за неколку повпечатливи моменти од Вашата мисионерска дејност.

Има повеќе различни забележителни моменти во вид на чуда што се случија за време на моите мисионерски дејности а кои би сакал да ги споделам со читателите овде:

1) Тоа беше на почетокот на мојата мисија во градот Соло, покраина Централна Јава, кога се случи овој настан. Господинот Садрах Темон Суларсо, покрстен муслиман, живее во село на неколку километри од Соло. Тој е сиромашен земјоделец, така што мора да работи сè за да го издржува семејството. Тој ден од утрото па сè до после пладне се обидувал да копа песок во дворот од својата куќа. По некое време почувствувал замор, ручал и се одморил внатре во куќата. Неколку минути отспал. Почувствувал дека ме видел мене во моите богослужбени одежди како му велам да не оди повторно да копа затоа што земјата над него ќе му се натрупа врз глава и ќе биде жив закопан ако повторно отиде таму. Кога си дошол на себе, бил изненаден од видението и повторно отишол да копа во дворот. Почекал неколку минути, и навистина земјиштето кое „јас“ му го бев спомнал се срушило така, што ако „јас“ не го бев предупредил, тој ќе бил мртов, затрупан жив под срушеното земјиште. Вчудоневиден од она што му се беше случило, веднаш го зел велосипедот, доаѓајќи кај мене во мисијата за да ми го раскаже ова. Јас му кажав дека немав појдено никаде целиот ден, дека работев во канцеларијата. Му реков дека е можно мојот ангел чувар да му се јавил за да го предупреди за опасноста и на тој начин да го зацврсти него во вистината на верата во која беше поучен.

2) Моја пријателка, нотар по професија, беше муслиманка. Ова се случи по 7 години откако ја бев почнал мојата мисионерска работа во градот Соло, Централна Јава. Еден ден за време на моите утрински молитви почувствував толку силна потреба да ја посетам, без да ја знам причината за ваквото чувство. Отидов кај неа дома; нејзиниот сопруг, лекар, тој ден беше надвор од градот по некоја работа. Но јас не забележав ништо невообичаено, па си заминав од кај неа. Следното утро ми се јави истото чувство повторно и јас сè уште не сфаќав која е причината за ова. Отидов кај неа пак, но сè уште ништо не се случуваше. Третото утро – повторно истото, и јас повторно отидов дома кај пријателката. Овојпат таа седеше молчешкум и изгледаше многу тажно. Ме праша: „Се моли ли вашата Црква за болните?“ Ѝ одговорив потврдно, и таа почна да кажува со солзи дека има рак на матката. Докторот ѝ рекол дека мора да се оперира, но таа се плашеше од операција, па дури ни на сопругот му немаше кажано за тоа. Ме праша дали можам да се молам за неа, и јас ѝ реков дека можам; но ја прашав дали таа може да поверува во Господ Исус Христос, затоа што Он е Тој Кој ќе ја исцели. Таа рече дека ќе поверува. Заминав од кај неа за да ги направам неопходните подготовки и го зедов со себе отец Алексиос Кахјади. Ја замолив да клекне на колена, ѝ ја покрив главата со мојот епитрахил додека се молев над неа и потоа ја помазав со светиот елеј. По молитвата, ја прашав како се чувствува, и таа ми рече дека стравот ѝ исчезна. Ѝ кажав дека Бог почна да твори чудо над неа. Следниот ден отидов кај неа за повторно да се помолам и одново ја прашав што чувствува, а таа ми рече дека додека се молев таа почувствува внатре, каде што беше ракот, како нешто да е исечено на парчиња и многу ја болеше. Ја охрабрив да има вера во Божјата помош. Следниот ден рано изутрина ми се јави и ми кажа дека нешто чудно ѝ се случило таа ноќ. Иако не бил терминот за нејзиниот „месечен циклус“, крв изобилно истекла од неа, така што дури и чаршавот ѝ бил полн со крв. Ѝ реков да оди кај нејзиниот лекар, и таа го направи тоа. Лекарот, вчудоневиден затоа што нејзиниот рак исчезнал, рекол: „Невозможно е, невозможно е, ова мора да е чудо“. И навистина, ова беше чудо. На крајот и таа доброволно посака да стане православна христијанка и сè досега е активен член на Црквата во Соло, Централна Јава, а отец Алексиос Кахјади е нејзин духовник.

Ова се двете случки со чуда што ја следеа мисионерската работа а коишто сакав да ги споделам со вас. Постојат и многу други забележителни нешта што се случија, но не можам да ги опишам во ова интервју заради ограниченоста со простор и време. Само ќе споменам неколку позначајни случувања: чудото со истекување миро од бетонскиот крст во основата на олтарот на една од нашите цркви во 2000 година, повеќе егзорцизми над демоноопседнати луѓе што ги направија и други свештеници, а и многу други чуда.

Каква е состојбата на Црквата во Индонезија денес после три децении?

За жал, имаше една тажна случка со политички немир во мисијата, што не би сакал овде да го објаснувам, затоа што тоа нема да биде поучно за никого. Сепак, наспроти ова болно црковно политичко искушение, мисијата сè уште продолжува под љубовната духовна закрила на Митрополитот Иларион од Руската Задгранична Православна Црква. Всушност, мисијата се шири скоро во сите делови на Индонезија. Имаме 17 свештеници, после онаа нула од која тргнавме кога ја започнав мојата мисионерска работа во 1988 година; и имаме повеќе од 20 парохии и мисионерски центри по цела Индонезија: во главниот град Џакарта, во покраината Централна Јава (градот Соло, градот Бојолали и селата околу него, градот Салатига), во покраината Источна Јава (градовите Моџокерто, Сурабаја, Џомбанг, Криан, Маланг), во покраината-остров Бали, во градот Џајапура и околните гратчиња на островот Папуа, во градот Пекан Бару (покраина Риау, на островот Суматра), во градот Медан (покраина Северна Суматра, на островот Суматра), во селото Рарингис и градот Томохон (покраина Минахаса, на островот Сулавези) итн. Само да им објаснам на читателите, во Индонезија постојат само пет признаени религии: исламот, римокатоличката, христијанството генерално, индуизмот и будизмот. Тие се под надлежност на Државниот оддел за религија. Сите религии што дејствуваат во Индонезија мора да бидат сместени во една од овие 5 законски признаени религии и мора да даваат годишни извештаи до Државниот оддел за религија за нивните активности и случувања. Православната Црква беше признаена како правно лице во 1991 година и таа спаѓа во Одделот за христијанство, кој е надлежен за која било христијанска организација освен за Римокатоличката црква. Индонезиската Православна Црква (GOI = Gereja Orthodox Indonesia) како правно лице е локална национална организација и не спаѓа под ниту една црковна јурисдикција бидејќи е под надлежност на индонезиската држава во рамките на Државниот оддел за религија. Канонската закрила на кој било епископ над Православната Црква не е законска туку духовна, така што според законот Епископот не е признаен од државата како поглавар на овој правен субјект (GOI), бидејќи на странски државјанин не му е дозволено да биде на чело на која било религиозна организација. Така, во согласност со законот, до сега отец Даниел Бјанторо е претседател и основач на GOI.

Православието денес од една страна е во привидна експанзија (пост-комунистичките земји, на пример Русија, Грузија, Македонија; во Америка има напредок; земјите од новиот свет…), а од друга страна се соочува со некои проблеми, посебно со кризата на етнофилетизмот, проблемот со календарот и постот, проблемот на дијаспората и различните јурисдикции со уште толку различни типици и правила… Тоа е и трагикомично по малку. Што мислите Вие, како можат да се надминат проблемите и поделбите?

Проблемите и поделбите што ги имаме како православни христијани можат да се решат само доколку сите ние пројавиме волја и желба да ја возобновиме првобитната визија за Црквата како Тело Христово, а не како дел од нашата етничка култура или нашата национална традиција. Како Тело Христово, „Нема веќе ни Јудејци ни Елини, ни роб ни слободен; нема машки пол, ни женски; зашто сите вие сте едно во Исус Христос“ (Гал. 3, 28). Треба да имаме цврсто убедување дека сме прво „православни“, а тоа дека сме Грци или Руси, Срби или Македонци, Романци или Бугари, Јапонци или Индонезијци итн., да биде ставено на второ место. Ако го издигнеме сопствениот национален идентитет над нашето православно убедување, тогаш јас, како Индонезиец, не би сакал да имам ништо со кој било човек од друга националност а кој е православен христијанин. ‘Православната свест’ треба да биде ставена повисоко од кој било културен, национален или етнички идентитет. Јас станав православен не затоа што сакам да бидам Грк или Русин, ниту пак затоа што немам своја култура – мојата култура е толку длабоко вкоренета и толку древна што не може лесно да се пренебрегне – туку станав православен заради првобитната непроменета апостолска Вистина, сочувана во целост само во Православната Црква. Јас имам сопствена култура и немам потреба да усвојам која било друга култура. Доволно ми е да бидам православен како Индонезиец и во контекст на индонезиската култура. Не морам да бидам Грк или Русин за да бидам православен. Старите Грци не мораа да станат Евреи за да ја примат апостолската вера проповедана од Христовите еврејски апостоли, ниту пак Словените мораа да станат Грци за да ја примат верата ним проповедана од двајцата солунски браќа Кирил и Методиј. Кога ќе го сфатиме ова библиско учење и историскиот корен на верата, тогаш овој грев на „етнофилетизам“ ќе биде искоренет од нашата православна средина. Што се однесува до различните практикувања во врска со календарот, разните типици и правила, како и постот, мора да има општ собир на сите Епископи од меѓународните Православни Цркви за да се разгледаат проблемите и да се усвои заеднички став за сите православни по светот.

И на крајот, која е Вашата порака за нашите читатели?

Покрај сето она што го кажав во ова интервју, би сакал само да ги потсетам читателите дека во овие времиња на религиозен натпревар во светот, не можеме да си дозволиме да го задржиме тесното гледиште за Православната Црква во смисла на наши малечки етнички енклави, туку мораме да го возобновиме вистинскиот дух на Православието кое ги опфаќа сите луѓе и сите нации по светот. Православието не е Црква на која било етничка група, туку е „Едната Света, Соборна и Апостолска“ Црква на Христос. Не смееме да го ограничуваме сфаќањето за Црквата, туку треба да го прошириме нашиот хоризонт на поимање. Така проширувајќи го хоризонтот, ќе можеме да се радуваме кога Православието ќе се шири насекаде по светот. Бидејќи ширењето на Евангелието Христово преку создавањето „ученици од сите народи“ (сп. Матеј 28, 19-20) е голема заповед која не можеме да ја игнорираме. Затоа јас сум повикан да му го проповедам Православието на мојот народ во Индонезија, каде што Православието не постоеше пред да ја почнам мојата мисија од нула во 1988 година. Како нова Црква имаме пред себе многу искушенија и подвизи, и финансиски и поинакви. Затоа ве поканувам сите вас, читатели, да учествувате во ова големо дело на проповедање на Евангелието Христово на народот во Индонезија. Ако некој од вас е заинтересиран да ни помогне на каков и да е начин, можете да се обратите на адресата на ова списание, а отец Гаврил ќе ми пренесе доколку постои некоја понуда за помош. Господ да ве благослови сите вас, мои православни христијански браќа и сестри. Слава Му на Исус Христос! Амин!

+++

IF SOMEONE SEARCHES FOR THE TRUTH DEVOTEDLY, THEY WILL NOT BE TAKEN TO ANY RELIGION, BUT TO CHRIST HIMSELF – INTERVIEW WITH ARCHIMANDRITE DANIEL (BAMBANG DWI) BIANTORO, ORTHODOX CHURCH IN INDONESIA (PART 5)
- Could you, please, highlight for us some remarkable moments from your missionary activity.

There are several different remarkable moments in the form of miracles that happened during my missionary activities that I wanted to share with the readers here:

1) It was at the beginning of my mission in Solo City-Central Java Province that this event occurred. A Muslim convert, Mr Sadrach Temon Sularso, lived in a village few kilometers away from the city of Solo. He was a poor farmer, so that he had to do anything in order to add something into his family income. That day he was trying to dig sands located in the ground at the backyard of his house from morning to over midday. After a while he felt tired, and had his lunch and took a rest inside the house. He fell a sleep for few minutes. He felt that he saw me in my complete liturgical vestment telling him not to return to digging ground again because the land jutting out above him would fall over his head and he would be buried alive if he entered back into it. When he came back to himself he was surprised for what he saw, and he returned back to the digging ground at his backyard. He waited for few minutes, and sure enough the land mentioned “by me” to him fell in such a way that if he was not reminded by “me” he would have been dead , buried alive under the falling soil. He was amazed what had happened to him, and immediately he took his bicycle and came to my mission office telling me the story. I told him that I did not go anywhere the whole day, I had been working at my office. I said to him that it was possible that my guardian angel appeared to him to warn him of the danger awaited him in order to strengthen him the truth of the faith that had been taught to him.

2) A female Muslim friend of mine was a public notary. It has been 7 years since I started my mission work in the city of Solo, Central Java. One day during one of my morning prayers, I felt such a strong urge to visit her, without my knowing the reason of such a feeling. I went to her house, her husband who was a medical doctor was away for some business out of town that day. But I did not see anything unusual, so I left her house. The following morning I had the same urge again, and still I did not understand what the reason for such an urge, I went to her house again, but still nothing happened. And the third morning happened again, and I went to her. This time she sat quietly and looked very sad. She asked me :” Does your Church pray for the sicks?”. I answered in the affirmative, and she began to confess in tears that she had a cancer inside her private part. The doctor told her that she needed a surgery, but she was very afraid of it, she even did not tell her husband about it. So she asked me whether I could pray for her, I said I could, but I challenged her whether she would believe in the Lord Jesus Christ, because He is the one who would heal her, she said she would. I left her house to make the necessary preparation and took Fr Alexios Cahyadi with me. I asked her to kneel down on her knees and I covered her head with my epitrachelion (stole) while I was praying over her, and then anointed her with the holy oil. After the prayer I asked her how she felt, and she told me that the fear was gone. I told her that God has started working his miracle on her. The following day I came to her house again to say another prayer, and I asked her again what she felt, and she told me that while I prayed over her, she felt inside the place where the cancer was, like something being cut off into pieces and she felt very painful. I encouraged her to have faith in the help of God. The following day early in the morning I got call from her, she told me that something strange happened to her at night. It was not the time of her “period”, but blood issued profusely issued from her that made her bed sheet was full of blood. I told her to see her doctor, and she went to her doctor. The doctor told her in his amazement that her cancer was gone, he said “It is impossible, impossible, it must be a miracle”, and indeed miracle it was. At last she voluntarily wanted to become an Orthodox Christian, and until now she is an active member of the Church in Solo, Central Java, with Alexios Cahyadi as her pastor.

Those are the two things that I can share with you on the attendant miracles that followed the mission work, and there are still many other remarkable things that happened that I cannot share all of them in this article due to shortage of space and time. To mention a few of such remarkable happenings I can cite : the miracle of myrrh flowing cement cross on the base of the altar of one of our churches in the year of 2000, several exorcisms upon some people who were possessed by evil spirits done by other priests as well, and some more others.

- What is the state of affairs like in the Orthodox Church in Indonesia today, three decades later?

–Unfortunately, there was a sad episode of Church political upheaval within the mission, that I don’t want to share in this magazine, because it does not edify anyone. However, in spite of all this painful Church political ordeal the mission is still going on, under the loving spiritual protection of Metropolitan Hilarion of the Russian Orthodox Church Outside of Russia. in fact it has been spreading almost in all part of Indonesia. We have 17 pastors started from that zero beginning when I began my mission worksa in 1988, and more than twenty different parishes and mission outposts all over Indonesia: in Jakarta the Capital City, in the province of Central Java: in Solo City, Boyolali City iots adjacent villages , in Salatiga City, in the province of East Java: inn Mojokerto City, Surabaya City, Jombang City, Krian City, Malang City, in the province of Bali island, in Jayapura City and its adjacent cities in Papua island, in Pekan Baru City, Riau Province Sumatra island, in Medan City North Sumatra province Sumatra island, in village of Raringis and city of Tomohon, Minahasa province Sulawesi island, etc. Let me explain for the reader in Indonesia there are only five recognized religions: Islam, Roman Catholic, Christianity on general, Hinduism and Buddhism under the care of the State Department of Religion. All religions operate in Indonesia have to be able to be categorized under these five legally recognized religions and they have to give annual reports to the State Department of Religion for their developments and activities. Orthodox Church was recognized as a legal body in 1991 and is put under the Christian Department that takes care any Christian organizations other than Roman Catholic Church. The Indonesian Orthodox Church (GOI = Gereja Orthodox Indonesia) as a legal entity is a local national organization, and is not belonged to any Church jurisdiction because its responsibility is to the State of Indonesia under the State Department of Religion. The canonical protection of any Bishop to the Orthodox Church is not a legal protection, but a spiritual protection, therefore by law the Bishop is not the one recognized by the State as the heads or the president of this legal entity of the GOI, since no foreign citizen is allowed to be a head of any religious organization. Therefore as required by law Fr Daniel Byantoro is the President and Founder of the GOI to date.

- Now, about Orthodoxy today. On the one hand, it is ostensibly in a sort of an expansion (post-communist countries, for example Russia, Georgia, Macedonia; there is a progress in America, the countries in the New World…), while on the other hand, Orthodoxy faces certain problems, particularly with ethnophyletism, with the Calendar and the fasting, with the Diaspora and the various jurisdictions with various typikons and rules… In your opinion, how do we overcome the problems and divisions?

–The problems and divisions that we have as Orthodox Christians, could be solved only if all of us are willing to recapture the original vision of the Church as the Body of Christ, and not as part of our ethnic culture nor our national tradition. As the body of Christ “There is neither Jew nor Greek, there is neither slave nor free, there is neither male nor female; for you are all one in Christ Jesus. “ (Galatians 3:28). We have to have a strong conviction that we are “Orthodox” first, and Greek or Russian, Serbian or Macedonian, Romanian or Bulgarian, Japanese or Indonesian, etc, be put on the second level. If our national identity is being elevated higher than our Orthodox conviction then I, as an Indonesian, would have nothing to do with any other persons of different nationalities who happen to be Orthodox Christians. “Orthodox Consciousness” has to be put higher than any Cultural, National, or Ethnic identities. I became Orthodox not because I want to become Greek or Russian, and also not because I don’t have culture, my culture is too deep rooted and too ancient to be easily disregarded, but because of the Original, Unchanging Apostolic Truth kept intact only by the Orthodox Church. I have my own culture, and I do not need to adopt any other culture. It is enough for me to be Orthodox as an Indonesian and within the context of Indonesian culture. I don’t have to be Greek or Russian in order to be Orthodox. The ancient Greeks did not have to become Jewish in order to embrace the Apostolic Faith preached by the Jewish Apostles of Christ to them, and the Slavs did not have to become Greeks in order to embrace the faith preached to them, by the two Greek brothers : Cyrill and Methodios. When we realize this Biblical teaching and the historical root of faith then this sin of “ethnophyletism” can be rooted out from among our midst as Orthodox people. In regard to different practices such as calendar, the variety of typikon and rules, as well as fasting issues, therefore has to be a general meeting of all the Bishops of the international Orthodox Churches to discuss the problems and to draw a common guideline for the usage of all Orthodox across the board.

- Finally, your message for our readers?

–Having said what I have said in this article, I just want to remind the readers that in these days and age of religious competitions in the world, we cannot afford to keep the narrow view of Orthodox Church in term of our small ethnic enclave, but we have to recapture the true spirit of Orthodoxy that embraces all people and all nationalities across the globe. Orthodoxy is not the Church of any ethnicity, but it is the “One Holy , Catholic, and Apostolic” Church of Christ. We should not narrow down our understanding of the Church but we should expand our horizon of understanding. In that widening of the horizon, then, we can rejoice when Orthodoxy is being spread far and wide all over the world. Because the spreading of the Gospel of Christ by making “disciples of all the nations” ( Matthew 28:19-20) is a Great Commission and a Great Commandment that we cannot ignore. That is why I am called to preach Orthodoxy to my own people in Indonesia, where the presence of Orthodoxy was non existence before I started my mission from a zero beginning in the year 0f 1988. As a new Church we have a lot of struggle both financially and otherwise. Therefore I invite all of you the readers to participate in this great work of spreading the Gospel of Christ to the people of Indonesia. If any of you is interested to help us in whatever way you can do, you may contact the address of this magazine, and Fr Gavril will contact me if there is such an offer of help. May God bless all of you, my Orthodox Christian Brothers and Sisters. Glory to Jesus Christ! Amen.