АПСОЛУТНА РЕЛАТИВНОСТ

или

МИЗЕРИЈАТА ВО СВОЕТО АПСОЛУТНО ИЗДАНИЕ

Од времето на Ајнштајн, сите нешта - освен апсолутните, се разбира - станаа релативни. Така, на пр., стана релативна тежината на гревот (оти масата – т.е., тежината, онаа на гревот – зависи од брзината со којашто напредува - се движи). Потоа, стана релативна верата, зашто таа, т.е., верата, зависи од референтниот систем од кој се мери – гледана од „нашиот“ систем има една вредност, а гледана од „друг“ или „трет“ систем, има сосема друга вредност. Па, се релативизира поимот црква (не - Црква, зашто тој поим е од оние другите, апсолутните), оти таа – црквата – не морала да биде од камен, можела и од метална конструкција да  биде. [Сиротиот пастир Ерма (или Јерма, оти е се релативно), кога сега би имал видение, би видел како ѕидарите наместо несвидни камења, при градењето црква отфрлаат метални профили и винкли]. И така, наместо да си живееме во апсолутно паднат свет, во кој нема место за релативизирање, ете, благодарение на виолинистот Алберт А., принудени сме да живееме во релативно паднат свет во кој, за утеха или за среќа, се провлекоа и некои апсолутни нешта.

На пр., о(п)стана апсолутната мизерија... Колку ова апсолутно звучи! Силно, енергично, цврсто како најцврста метална конструкција... и мизеријата ништо не може да ја релативизира. Во овој релативен свет, нема место за мала мизерија. Мизеријата ги содржи во себе сите други бедотии, долнотии, празнотии... Мизеријата не зависи од брзината со која се гради, не зависи од аголот од кој ја гледаме... таа си останува мизерија во сето свое апсолутно величие. Не зависи од тоа дали ја гледаме дење или навечер, дали ја гледаме отаде риверот или одоваде, дали ја гледаме качени на метална констуркција или од пристојно растојание – качени на камен бедем. Кога мизеријата би била макар и малку релативна, за неа би можело да се дискутира, таа би можела да се проценува, па дури би можеле и да ја менуваме... Вака, таа останува недопирливо апсолутна, неподатлива за тематски разговор.

Или, една друга апсолутност – асполутна нетрпеливост... Човек не може ни гол (фудбалски) да даде без да предизвика манифестација на апсолутна нетрпеливост од страна на поддржувачите на противничкиот табор. Не е човек ни споменик да спомене (интересно: спомен-ик – спомен-ува!), веднаш ќе се најде некој нетрпелив, кој бара сличен таков (само јунакот да бил на кобила, наместо на коњ), ама од друг вид бронза... Божем бронзата не си е бронза уште од дамнешни, нерелативистички алхемиски времиња. Е, Albertus Einsteinius, како не ти тека да создадеш теорија за релативност на реципроцитетот... Јас тебе гол, ти мене гол... Јас споменик ваму, ти споменик таму... И сите би си соживееле релативно задоволни ...

Потем, апсолутен хаос. Хаосот, инаку, е античка категорија, и значи отсуство на ред, поредок. Овој термин е создаден во времето кога владеел ред. Како ли воопшто му текнало на Елинот да го осмисли, во такви редни времиња, не ми е јасно. А тоа што хаосот дури сега се манифестира, тоа ми е јасно. (Вината за ова не можам веднаш да ја припишам на неколкупати споменатиот А. А., зашто не сум ја читал неговата „Специјална теорија на релативноста“. Можеби таму ја објаснува релативитетот на хаосот. Ех, колку би ми било полесно кога би знаел дека хаосот е релативен... вака, се плашам дека – барем овој, нашиот – станал апсолутна категорија.) Еве, неодамна бевме сведоци на апсолутен хаос: Среде старовремски град, од кој останале само ѕидини, летаа камења на сите страни, не знаеш од која страна на светот доаѓаат: од север ли, од југ ли... Не би ме зачудило ако наскоро се организира Macedoniаn Idol – Stone-фрлач. Натпреварувањето би можело да се одржи на некој од нашите артефактични локалитети, по можност со амфитеатар – заради публиката и жирито... А фрлачите би морале да фрлаат камења во два стила: античко-македонски и англосаксонски. Па, кој ќе фрли подалеку... Масата на каменот не е важна. Нели видовме дека масата е релативна работа... барем од Ајнштајна наваму.

Нешто ме прободе во мислите! А, да не е, можеби, мизеријата апсолутно релативна? Во таков случај – тешко мене. Ќе мора да го преправам текстот...

 Преминпортал-

д-р Драган Михајловиќ