Менаџирање на проблемите во општеството: деновиве бевме сведоци на протестите на една група луѓе, коишто себеси се нарекуваат жртви на транзицијата во Македонија, и чијшто проблем се состои во спреченоста да го издефинираат својот економски, т.е. социјален статус. До кога овој проблем како нерешлива загатка во некој антички мит, ќе се влечка по ходниците на нашето секојдневие? Зошто не го решаваме? Решението е многу просто...
Проблемот на стечајците – наш заеднички проблем
Во Црквата начинот на кој постоиме е соборноста. Соборниот начин на постоење е она „новото“ што Црквата му го донесе на светот. Секој е една единствена, неповторлива и оригинална личност, но никој не е изолиран и не постои сам по себе. Дури и да живее на северен леден пол, човекот и припаѓа на заедницата, тој е дел од целината, алка во синџирот, носејќи ја во себе човечката природа. Адам е целото човештво, милијардите човечки суштества повикани да станат Христос. И можеби христијанската наука за спасението на човечкиот род ќе немаше ни од далеку врска со политиката на живеењето на оваа планета, да не бевме по дефиниција сведоци на секојдневните реални и многу видливи проблеми коишто неотстапно ни се закануваат со некаков прекин на животот во земјата – било на политички, на економски, или на социјален план... Незадоволните излегуваат на улиците и го манифестираат својот протест, со тоа што ги попречуваат другите (задоволните) во нивното извршување на обврските. Со задоцнување од неколку века, како и сè друго на овие простори, на улицата помеѓу Жена парк и Парламентот, покрај стандардните шатори само што не никнале транспаренти со содржина НО ПАСАРАН... Анахронизам или јаве? Заради единствената човечка природа, и заради суштинската меѓусебна поврзаност на сите луѓе, ја имаме способноста за емпатија. Немаме право да бидеме набљудувачи без коментар како колегите од SNN или EURONEWS, бидејќи се работи за луѓе со кои секојдневно ги разменуваме погледите меѓу тезгите на пазарот, влегувајќи во продавница, кино, автобус. Да се остане нем на овој морничав егзистенцијален крик е повеќе од злосторство.Истовремено, разврзокот на овој и премногу чувствителен општествен јазол е толку многу едноставен, што можеби токму тоа е причината за тешкото доаѓање до него. Како да не можеме да ја пронајдеме Аријадна, да си ја одигра својата ролја во приказната. Па заради неуспешниот кастинг, нашата приказна забегува.Сакале ние тоа да го признаеме или не, конецот за кој станува збор ( а кој ни недостасува), ќе нè одведе во една насока за која можеби сè уште не сме подготвени. Тоа е состојбата на зрелост.Одлика на зрелоста е, првенствено, прифаќање на последиците од сите наши дела. Одлика на зрелоста е визионерството, т.е. да можеме според законите на логиката да ги предвидиме последиците од нашето дејствување.Одлика на зрелоста е способноста за одговорност.Сè додека сите ја префрлаат одговорноста на други, проблемот нема да има решение не затоа што не постои, туку затоа што се избегнува неговото ставање на маса. Нашево општество во моментов нема ниту глава ниту опашка, т.е. има застрашувачи облик на безглаво чудовиште што војува самото против себе, и ни втерува страв во коски, поради чувството дека нештата постојано ни бегаат од контрола. Сè додека СИТЕ ние, кои според последниот попис направен на територијата на РМ се водиме како Македонци, не најдеме сила во себеси да ја победиме сопствената себичност, не ќе можеме да ја видиме светлината на крајот од тунелот, во рациновска смисла.Одговорноста секогаш е наша. Лична. Без разлика колку владееме со економијата, правото, политиката... без разлика колку владееме со ситуацијата;
од сите видови власт на овој свет, најубаво е да можеме да владееме со себеси. Тогаш можеме да ја понесеме одговорноста не само за себе...
Сестра Макрина
Посети:{moshits}
