Iz nekog razloga nikada nisam gledao tzv. rijaliti programe
.
Ne stoga što sam prema njima posedovao neku predrasudu, naprotiv cenim da se u njima, u korelaciji između tih emisija i njihovih gledalaca odvija jedan voajersko-ekshibicionistički transfer koji je bliži Hičkokovim idealima od bilo kog drugog tv-profila iliti tv–formata. Ali, pošto nikada nisam imao radno vreme i uglavnom ne idem u molove, onda nemam ni termine za rijaliti programe. Ta me je atipičnost dovela u poziciju da sagledam ovaj fenomen sa njegove negativne, totalitarne, trans-žanrovske strane.