Со Велигден ни доаѓа вистинската Светлина што го просветлува сиот свет и секој еден човек во него. Воскресението Христово менува сѐ. Деновите по Велигден ја сочинуваат Светлата седмица, која навистина е светла. Всушност, до Томина недела, Литургијата не престанува. Да се погрижиме и да испланираме и следната седмица да појдеме в Црква.

 Зошто нигде не се чита во Библијата  или се кажува нешто за расните арапски коњи, за високите камили и брзи дромедари?
Зошто токму едно мало, сиво осле, игра една голема улога во животот на Спасителот ? Сигурно Тој виде често пати, како едно мало, но толку корисно животинче, страдаше од сурова човечка рака!
Повеќе пати  се раскажува  во Свето Писмо за ова суштество:

Сето тоа толку изградува, просто не можеш да се воздржиш од солзи, во се' се гледа Божјата промисла. Како се' е прекрасно создадено и милостиво за се' се грижи и ништо не заборава.
Птичките се такви малечки, ноџињата како сламки, а постојат и се хранат и во време на мраз. Слава Господи на Твојата премудрост

Кога прекорува, Тој раѓа страв, но само што ќе прекори, Самиот Тој плаче. Иако е многу строг, Тој е и многу добар.
Велат дека никогаш не Го виделе да се смее, туку само неколку пати како плаче. Неговите раце се убави, одухотворени и впечатливи. Сиот негов говор го сметаат пријатен и привлечен. Ретко го гледаат меѓу луѓе, но кога се појавува, настапува смирено.

"Радости моја, таму каде што е Бог, таму нема зло.

Се што потекнува  од Бога, е  со возвишен  мир и полезно за душата,

и го приведува човекот кон смирение  и самоосудување".

Милостината значи да го прифатиш човекот кој седи до тебе и да не го отфрлуваш дури и во помислите. Имајќи милост спрема другите, покажувате дека сте слични на Господа. Просјакот ја испружува раката не да бара, туку да ти го пружи Царството Небесно, а ти не забележуваш! Запомнете: просјаците се библиски личности.

Но и покрај ова тој не очајуваше за неговото спасение, туку, враќајќи се од грешните дела, ќе се исплачеше во Црквата со истите зборови кон Бог, Господ, Кој го љуби човештвото, додавајќи го следново: „Господи мој, ти се заколнувам дека повеќе нема да го правам овој грев. Само прости ми, Добар и Семилостив Господи, за сите гревови кои сум ги направил од почетокот до овој момент“.

Беше, пак, болен некој си Лазар, од Витанија, од местото на Марија и нејзината сестра Марта.
2.     А Марија, чиј брат Лазар се разболе, беше онаа, која Го помаза Господа со миро и ги избриша нозете Негови со својата коса.
3.     Тогаш сестрите нарачаа по Него, велејќи: „Господи, ете, оној што го милуваш, болен е.”
4.     Штом чу Исус, рече: „Таа болест не е за умирање, туку за слава Божја, за да се прослави Синот Божји преку неа.”

Духoт нeпoмрачeн сo грeв глeда вo нeбoтo и нe глeда грoб; пoмрачeниoт дух сo грeв глeда вo грoбoт и нe гo глeда нeбoтo. Грeвoт и дoбрoдeтeлта управуваат сo духoвниoт вид на чoвeкoт и сeкoј му гo oткрива свoјoт свeт вo прoтивпoлoжба eдeн кoн друг. Грeвoт гo сoбoрува видoт на духoт кoн зeмјата и му гo oткрива гнилeжниoт свeт; дoбрoдeтeлта гo вoздигнува видoт кoн нeбoтo и му гo oткрива бeсмртниoт свeт и вoскрeснатиoт Христoс какo Цар вo тoј свeт.

Покажувајќи на главата, ми велеше:

– Еве каде се нивните болести. Како можат нешто да работат, ако постојано размислуваат за своите болести!..

И замислете, таа сè уште е жива! Од тогаш во манастирот веќе умреа други две монахињи, а мајка Елисавета сѐ уште е таму…

Треба да го практикуваме Божјото присуство во нашиот секојдневен живот. Свети Јован Кронштадски вака ни го објаснува ова: „Верувај непоколебливо дека Бог те гледа како што веруваш, дека секој што стои лице во лице со тебе те гледа, само со таа разлика, што Небесниот Отец гледа сè што е во тебе, сè што си ти… Бог ни е поблизок нам од било кој човек, во било кое време. Затоа мораме секогаш да Го ставаме Бога пред нас, на нашата десна страна, и таму да Го гледаме;

На 19.04.2019 година, Неговото високопреосвештенство митрополитот Кумановско-осоговски г. Јосиф, во митрополитскиот соборен храм на свети Никола во Куманово служеше Големо повечерие со канонот на свети Андреј Критски, посветен на Лазаревото воскресение.

 Секое духовно делување, бидејќи дар Божји во нас, неизоставно бара наше самоприсилување: зашто присилата е дејствително пројавување и сведоштво на нашата добра волја. Присилата е особено нужна тогаш кога поради паднатата природа или поради злото делување на бесовите, во нас се пројавува некаков гревовен стремеж или немир.

И кога таа љубов постои во душата, тогаш таа на сè се радува. А кога љубовта се губи, тогаш човекот не наоѓа спокој, и се возмутува, и ги обвинува другите за тоа што тие, божем, го навредиле, и не разбира дека самиот е виновен. Тој ја загуби љубовта спрема Бога и го осуди или го намрази братот. Благодатта доаѓа од љубовта спрема братот, и со љубовта спрема братот се чува. Но, ако не го љубиме братот, тогаш благодатта Божја нема да дојде во душата.

Се разбира, тие лицемери забораваат дека чкрапалото на револверот на челото од самоубиецот не го повлекува самоубиецот, туку целото општество. Ние ги самоубиваме луѓето, без разлика што најлицемерно го сфаќаме самоубиството како „нивен личен избор и чин“. Повторувам: сите ние ги самоубиваме, во драма полна одвратни интриги, во кои повлекувањето на чкрапалото е само спуштање на завесата откако сите заедно сме го одиграле последниот чин на нивно понижување.

Св. Амфилохиј, епископ Икониски, земјак, другар и пријател на св.Василиј Велики и св.Григориј Богослов, високо образован и голем подвижник, ја опишува следната потресна случка: Имало некој човек, напaднат од блудната страст; тој многу често паѓал во грев, но, исто така, многу често прибегнувал кон Бога со покајнички солзи и молитви. После покајанието, победуван од навиката, тој повторно грешел.

Она што е важно е дека преку постот човекот придобива сознание дека му припаѓа на телото на Црквата, дека Црквата е едно тело, една целина од верници и таа како тело пости во тој период и на тој начин. Тоа ни го дава чувството дека припаѓаме на телото на Црквата, потчинувајќи се на таа заповед на Црквата. Сега е период на постот и бидејќи припаѓаме на телото на Црквата,

Дeнeс такво e време да многу  знаеме за молитвата, а малку  се молиме. Јадеме посна храна, а не постиме. Ги исповедаме гревовите, а не се  каеме ! Одиме во  храмот  и стоиме  на служби, а нашата  душа не се смирува  пред Творцем!

Според тоа, првото нешто што го придобиваме е црковното сознание – дека сме членови на Црквата и како такви го правиме она што го прави целото тело. Сите православни Христијани, во целата земја, на тој ден постат, значи постиме и ние, како членови на тоа тело. Не можеме да се двоиме од останатите, не можеме да ги правиме работите по свое, не може Божјиот народ да врви по еден пат, а ние да следиме друг. Црквата не е нешто неодредено, нешто апстрактно, туку тело од луѓе – или ѝ припаѓаш