Св. Фотиј Велики - За Рождеството на нашата Пресвета Дева Богородица
Девата се раѓа од неплодна утроба, но дури и да била плодна, рождеството пак би било чудесно. О, големо чудо! Штом времето на сеење поминало, тогаш жетвата дошла; штом огнот на похота згаснал, тогаш фитилот на зачнување бил запален. Младоста не донела цвет, туку староста из’ртела ластар...





Знаењето на умот е љубовното познание на Бог (како просветленост или обоженост), додека, пак, знаењето на разумот – само по себе е познание на практичниот опит во овоземните науки и вештини (меѓу кои и црковно-административното управување), како и во културата и уметноста. Идеално би било кога овие две знаења би биле восогласени.
Не барај совршен спокој! Нашиот Христос го подигна Крстот, и ние ќе го подигнеме. Доколку ги истрпиме сите таги, ќе добиеме благодат од Господа. Затоа, Господ не става под искушение, за да ја испита нашата ревност и љубов спрема Него. Заради тоа е потребно трпение. Без трпение човекот не станува практичар, не ги осознава духовните нешта, така што, не може да го достигне
Одговор не добил. Тогаш Њутн го зел магнетот и го доближил до расфрланите отпадоци од железо. Настанало раздвижување на честичките. Ситните железни отпадоци почнале да се фаќаат за магнетот, едни по други. Во правот не останала ниту една железна молекула. Тогаш, Њутн им рекол на присутните:
Господ вели: возљуби го ближниот твој како самиот себе (Матеј 22:39). Односно љуби го другиот и разбери го така, како што се љубиш и разбираш самиот себе. А дали ние се љубиме самите себе? Да се љубиш себеси не значи дека јас треба да потрошам еден час вртејќи се пред огледало, јас не мислам на тоа, туку тоа што јас се почитувам и ценам себеси, се грижам за себе.
Сфаќајќи дека од сѐ што постои ништо не е подобро од оваа молитва, Богородица го здобива светото тихување (и го утврдува) како нешто најнеопходно за молитвениците (при комуникацијата со Господ).

Поимот Индикт е латински збор што означува одредба, објава, која ја издаваа ромејските императори, со цел да се одреди висината на данокот од обработката на земјата, кој требало да го платат поданиците на Рим за прехранување на војската. Оваа одредба траела петнаесет години затоа што на секои петнаесет години биле отпуштани старите војници и се регрутирале нови.
Неговата душа никогаш нема мир. Тој секогаш е незадоволен – ова не е во ред, ова не е како што треба…
Тоа е патување во Неговото Царство. Таму разбирате дека нашата вера не е само една убава идеја, туку е суштинска животна вистина. На светата Литургија присутен е Самиот Христос кој го допира нашето битие. А она што го допира Бог се преобразува во светлина. Се менува и се просветлува. Не се менуваат проблемите, туку ние. Ова е тајната што треба да ја разбереме, дека не треба да се промени нашиот живот, туку како гледаме на него и како го живееме.

Подготвени се да газат и врз луѓе, само за да си ги остварат своите цели и болни амбиции. Не е грев човек да биде амбициозен, да се бори за успех, но не газејќи врз другите, туку само со својот квалитет, способност и знаење.


Оваа книга е богоугодно и срдечно автобиографско раскажување на еден богослов и теолог, кој го всели Бог и Божјата љубов во своето срце уште од своето детство, та во секој момент оттогаш го слави и го шири Словото на Живиот Бог . Во овие негови лични записи и дневник на случувања,
























