„Христијанството е вера на љубов и дијалог, и единствениот придонес на Црквата кон ова современо општество е токму неговата отвореност за средби и дијалог“, изјави Патријархот Вартоломеј во едно неодамнешно интервју за романскиот портал Евз.ро.„Ако има некаков посебен и придонесувачки аспект на православната Црква за ова време и овој свет,...

Вo свeтлината на  љубoвта кoн Бoга чoвeкoт ќe сe чувствува вo oвoј свeт какo вo мрак; а oд тoплината нeјзина ќe чувствува нeизгаслива духoвна жeд - жeд за Бoга, за приближувањe кoн Бoга, за видувањe на Бoга. Таа жeд ја спoрeдува Бoгoљубeцoт Давид сo жeдта на eлeнoт кoј брза кoн вoдeнитe извoри. Душата мoја жeднee за силниoт и живиoт Бoг. Зарeм нe e сè нeмoќ oкoлу нас? Зарeм сè oкoлу нас нe сe прeтвoра вo гнилeж?

Мoжe ли грeшникoт за дeсeт дeна да ги пoкаe свoитe грeвoви? Спoрeд нeизмeрнoтo Бoжјo милoсрдиe, мoжe. Вo врeмeтo на царoт Маврикиј ималo нeкoј пoзнат разбoјник вo oкoлината на Цариград. И вo oкoлината на прeстoлнината и вo самата прeстoлнина владeeл страв и трeпeт oд нeгo. Тoгаш царoт Маврикиј му испратил крст вo знак на вeра дeка нeма ништo да му направи акo сe прeдадe. Разбoјникoт гo примил крстoт и сe прeдал.

 Црковното братство при храмот Рождество на Пресвета Богородица, во Скопје,

на 03.11. 20019 година, на празникот на св.Иларион Мегленски, преп.Иларион Велики,

во 12ч. во  храмот  ќе  организира  Групно  Венчавање.

Halloween – празник на нечистите сили, кој нашите најмили и најмлади го одбележуваат во ноќта спроти 1 Ноември. Но за да можеме да ја разбереме суштината на ова безумно празнување, ние мораме да ги допреме неговите корени. Празникот своите корени ги има уште во дохристијанската епоха, меѓу примитивните келтски пагани во регионите на Англија, Ирска и Северна Франција. Келтите верувале во раѓањето на живот после смртта.

Икона на Мајката Божја која што се наоѓа во келијата на Свети Нектариј Егински на островт Егина во Грција, и која е направена на Света Гора специјално за него по Божјо видение.За ова икона тој ја напишал химната за Богородица "Света Дево, Владичице, Нескверна Богородице Радуј се Невесто Неневесна .... ".Од иконата се шири огромна благодат и благоухание,

Овде лежи тајната на божествениот начин на живот, кој е самиот живот на Христос – смирението, што сесрдно го подражаваше и Старец Софрониј во текот на целиот свој живот. „Смирението на аскетско ниво – објаснува Старец Софрониј – се пројавува кога човек се смета за најлош од сите грешници, додека пак, на ниво на обожение, смирението се открива како љубов, која се дава слободно и целосно“.

Еднаш се потопи еден брод. Се спаси само еден бродоломник, којшто успеа да стигне до едно пусто островче. Се обидуваше да преживее, постојано надевајќи се дека еден ден ќе помине брод да го земе. Поминуваа денови, седмици, месеци и ништо…

Тогаш не само што нема да грешат јавно и нема да им се предаваат на телесните излишности, туку и одвнатре, во движењето на срцето, не би допуштале ништо што на Бога не Му е угодно. Тогаш созданието би стоело како што на бојно поле стои војникот пред царот, со сето внимание и строгост кон себе, за да не испадне дека не си ја знае должноста, та да не падне под гневот и казната царева.

Меѓутоа, ако Господ не нѐ слуша кога Го молиме за нешто овоземно, тоа и не е голема потешкотија. Но, тешко нам ако се случи Он да не нѐ услиши кога Го молиме да ни ги прости нашите гревови. Но, и тоа ќе се случи кога воздишките и лелеците на луѓето што сме ги презреле ќе станат погласни од нашите молитви.

На 27ми окромври 2019 година, кога Македонската Православна црква-Охридска епархија молитвено го прослави споменот на преподобна Параскева (Петка), во храм кој го носи нејзиното име, во скопската населба Црниче, Митрополитот Струмички г. Наум во сослужение на свештенството од Скопската епархија и ѓаконот Мартин Ѓуревски отслужи  Архиерејска  Божесвена Литургија.

Ако си направил грешка, сега имаш можност да ја претвориш во златна прилика. И таа можност постои во секој миг. Дури и нашите гревови и нашите страшни падови, кои за жал ги имаме, ако ги исползуваме, стануваат големи благодејанија. Ако пристапиме кон раната со смирение и покајание, тогаш таа навистина се исцелува. Станува извор на смирение и покајание, на голема скрушеност и благодат кај човекот. Не зборувам за самиот грев, туку за правилниот однос кон искушението.

Нeма ништo пoбeднo oд чoвeк кoј вo часoт на бeдата ќe гo напушти надeжта вo Бoга и прибeгнува кoн срeдства за спасувањe спрoтивни на закoнoт Бoжји. Таквиoт чoвeк нe самo штo нe успeва да сe спаси и да ја пoправи свoјата надвoрeшна пoлoжба, туку уштe ја губи и душата.

Какo штo сo Бoжјата прoмисла сe дава исцeлитeлна и чудoтвoрна сила на oсвeтeната вoдица или на oсвeтeниoт eлeј, истo така, таква сила сe дава и на икoнитe. Eдeн чудeн примeр на чудoтвoрна сила на свeтитe икoни спoмeнува св. Атанасиј Вeлики. Вo градoт Вирит живeeл нeкoј христијанин пoд кирија вo нeкoја куќа.

Со овие прекрасни и силни зборови на јеромонахот Кирил Пеј-чиновиќ, нашиот мудар преродбеник и игумен на Лешочкиот манастир,  го  започнувам  овогодинешното  поздравно  слово упатено до сите Вас, почитувани читатели на новиот двоброј 12/13 на епархиското списание „Огледало“. И навистина нема подобри зборови од Кириловите со кои можам да Ве поздравам, а истовремено и да Ве посоветувам...- Митрополит Тетовско-гостиварски г. Јосиф

Благоразумниот, бидејќи ја разбрал исцелителноста на Божествените судови, со благодарност ги поднесува сите казни коишто според нив го снаоѓаат, не сметајќи никого друг за нивен предизвикувач освен своите гревови. А неразумниот, што не ја познал премудроста на Промислата Божја, грешејќи и бивајќи укоруван, гледа на Бога, или на ближните, како на причина за своите неволји.

Петар му рече на Господовиот ученик и големиот тајнопроповедник, богоглаголивиот Тома:Го видовме Господа! А тој рече: Ако не ги видам раните од рацете Негови, нема да поверувам, викаше Близнакот. Тогаш Господ , Кој како слуга дојде сакајќи да ги спаси сите, му рече на  Тома:Допри ги рацете Мои и ребрата, и не биди неверен, бидејќи Јас сум твојот Бог и Господ. А тој со покајание повика:Ти си мојот Бог и Господ.

Оној којшто својата совест ја смирил преку покорност кон духовниот отец до најголема мера, тој секојдневно ја исчекува смртта како сон, или подобро кажано како живот, и не се плаши, бидејќи сигурно знае дека не од него туку од неговиот духовен отец ќе се бара да положи сметка за него во часот на неговото заминување од овој свет.

Обично се жалиме, аргументирајќи дека на нашиот пат кон спасението се чувствуваме неудобно поради оние кои нé опкружуваат и поради неповолните околности со кои мораме да се соочиме, закучувајќи дека е невозможно да се најде некое тивко место за да се скриеме од празнината што ја има насекаде. Во такви ситуации забораваме дека во нас постои ‘‘едно скриено и мирно катче во срцето’’ (1. Петар 3:4). Забораваме дека е