Неговите зборови за нас го имаат значението на вечен живот или вечна смрт. Ние не можеме само тукутака да ги слушаме тие зборови. Ги чувме ли еднаш, нашиот избор се состои во тоа – дали ќе Му бидеме послушни или нема да Го послушаме, и толку...“

Уметноста станува совршена само кога е искрен израз на емотивната состојба на креаторот во моментот на создавање. Кога тој станува медиум низ кој животното искуство и емоциите се преточуваат во форма која може да ја сподели со светот. А доказ за совршена уметност е кога таа  станува бесмртна. Ако една песна, филм, слика или било која форма на уметност преживеала децении,...

Ако сите ние чекаме или бараме реална, чудотворна светост, за околу нејзините нозе да си го најдеме мирот и смисолот на животот, ризикуваме да умреме во состојба на неспокојство и бесмисленост. Животот во нашево време се гради не околу столбови на светоста, туку околу живи парохии во кои средиште е Евхаристијата. Надвор од нејзините граници делува меѓусебна помош и братски односи, кои никнуваат врз темелот на заедничка вера и молитва.

Срцето ќе ти се спротивставува – некогаш со мрзеливост и окаменета бесчувствителност кон она, кое го читаш, некогаш со сомнеж и неверие, со некаков внатрешен оган и теснота, некогаш со расеаност и отклонување кон некакви земни предмети и грижи, некогаш со напомнување на навреди од ближниот и со чувство на одмазда и омраза кон него, некогаш со

Појави со закана кон слободата, за жал, има и во нашиов простор. Ете и неодамна, со настаните во Куманово, нашата слобода беше ставена на голем испит. Но благодарение на храброста на нашите бранители, чие дело на љубов кон ближниот и одбрана на слободата вечно ќе остане врежано во меморијата на овој народ, го надминавме тоа искушение.

Неговото блаженство Архиепископот охридски и македонски г.г. Стефан на празникот Илинден отслужи Божествена Литургија во црквата св. Илија во населбата Јане Сандански. На Литургијата во чин протопрезвитер беше ракоположен свештеникот Бранислав Стојанчев.

Живитe души вeруваат вo силнитe чуда на прoрoкoт Илија; нив тиe чуда
ги радуваат и ги храбрат, бидeјќи тиe знаат дeка тoа e прoјава на силата Бoжја. Кoга Бoг ја прoјавува свoјата мoќ прeку мртвитe прeдмeти и стихии, какo да нe ја прoјавува низ живитe и свeти луѓe.

Мoлитвeницитe вo пустината мислат дeка чoвeкoт вo нарoдoт кoлку и да прави дoбри дeла тeшкo мoжe да ја зачува чистoтата на срцeтo и умoт упатeн кoн Бoга. Дoбрoтвoритe чoвeчки,  пак, збoруваат: чoвeкoт вo пустината e прeмнoгу зафатeн самo сo свoeтo спасeниe и нe пoмага за спасeниeтo на другитe. Двајца Eгипќани, двајца рoдeна браќа, Пајсиј...

Бог допушта искушенија и препреки во духовниот живот за луѓето да се здобијат со „искуство и сила да Го познаат, да ја познаат Неговата промисла за нив, бидејќи низ искушенијата се стекнува мудрост“.

На 31.07.2015 година, Неговото високопреосвештенство, Митрополитот тетовско-гостиварски г. Јосиф, изврши осветување на новата камбана за манастирската црква „Св. Георгиј Победоносец“ с. Туденце – Тетовско. Камбаната е дар од г. Мирко Димовски со семејството од Детроит, САД. Камбаната е излиена во леарницата РЖ - институт од Скопје.

Знаејќи го тоа и Авва Мојсеј советува да го бараме послушанието и за него вели: “совршено откажување од својата душа докажано со потсредство на телесни дејствија и дејствија без расудување“10, какво што покажува Авва Јован Колов кога неговиот Старец го зел својот сув стап и го забил во сувиот песок, велејќи му: “секој ден полевај го ова дрво со вода додека не донесе плод“.

Според зборовите на Спасителот: „Ако некој не се роди од вода и Дух, не може да влезе во царството Божјо“ (Јован 3, 5). Во светата вода на крштението човекот се очистува од сè што е грешно и се преродува од Светиот Дух. Ако е дете, се очистува од прародителскиот грев; ако е пак возрасен, се очистува и од личните гревови. Со самото примање на крштението се станува член на Телото Христово – Црквата.

Црквата oд сeкoгаш станувала прoтив раскoшoт вo oблeкувањeтo и прeпoрачувала скрoмнoст. Пoмeѓу бeзбрoјнитe христијански свeтитeли ниeдeн нe сe спoмeнува на кoгo раскoшната oблeка му пoмoгнала да сe пoсвeти. Мнoгу гoлeми и мудри царeви, нe самo христијански туку и нeзнабoжeчки, љубeлe пoпрoстo да сe oблeкуваат.

Покрај чесниот и живототворниот Крст, ние побожно ги почитуваме и светите икони, најнапред пречесната икона на Христос Богочовекот, а потоа и иконите на Пресвета Богородица и Светите Апостоли и Угодници Божји.Зашто, по зборовите на Светите Отци, почитувањето коешто се укажува на иконата се однесува на нејзиниот Прволик, на лицето на самиот Богочовек Христос, по чијшто лик е и создаден секој човек (ср. Кол, 3,10).

Витавара, која се наоѓа на источниот брег на реката Јордан, на девет километри северно од Мртвото море, се состои од две главни археолошки зони: зоната Тел ел – Харар, позната како место од каде што на небото беше вознесен пророкот Илија, и зоната каде што се наоѓа храмот на Св. Јован Крстител, во близина на Јордан. Според христијанската традиција, во Витавара Господ Исус Христос го примил Крштението од раката на Св. Јован Претеча.

Јас веќе сум ти зборувал за ова. Кога христијанинот со полна доверба се предава на Господа, тогаш Тој испраќа мир и спокој, и во телото на човекот, и во неговата внатрешност. Како резултат на тоа, внатрешните органи и жлездите започнуваат да функционираат нормално и ние се ослободуваме од она што порано ни пречело и повторно стануваме здрави.

Сите по било која основа доаѓаме до некаков заклучок, ама никако да признаеме дека клучот е кај Господ. Се додека не побараме да ни го отклучи срцето ќе си останеме заклучени во гревот. п.с. Жал не фаќало, допрва ќе не фаќа жал, само барем да биде по Бога.

Aмериканец од грчко потекло, семеен човек, ја здогледал несоздадената светлина – „ несоздадената светлина“ се нарекува така,  затоа што не е создадена, т.е. без почеток е, таа е Божествена енергија, самиот Бог; највисоките  духовни подвижници живеат во неа;  таа е цел по која копнеат сите кои се подвизуваат и се смета за искуство на обожението, за учество на човекот во Божествената енергија, „…на заедничарите на Божествената природа...“.

Од устите на послушниците треба да излегува благочестие и благодат, а не оцет и горчина, кавга и раздор. Секој крут збор што ќе му го кажете во мигот на искушение, е поттикнат од лукавата змија така што душата на старецот ја полева како отров којашто се суши како цвет удрен од град. Не е во состојба ни да се помоли за себе додека не му помине болката. Кога духовните чеда пак, се послушни, тогаш, и старецот оди право, ...

Оној што наредува е одговорен, така што тој ќе дава отчет за својата наредба. Ти пак, ќе дадеш одговор за твоето непослушание. Не е послушание само да ја извршиш оваа или онаа заповед, како што ќе ти биде наредено, а интимно да противречиш. Послушание е да го потчиниш разумот, начинот на размислување на твојата душа за да се ослободиш од стариот човек.