Поука на денот:
Старец Софрониј Сахаров
Понекогаш дејствувањето на молитвата ни се чини премногу споро, несразмерно со нашето кусотрајно постоење, и повикот јачи во градите: ’Побрзај!’ Се случува на нашиот повик да не ни возврати веднаш. Како плод на дрво, Бог нашата душа ја остава сонцето да ја пече, ледени и врели ветрови да ја бијат, да се мачи од жед и да трпи под порој на дождови. Но, ако истраеме и не го испуштаме од рацете крајчето од Неговата одежда, неизоставно ќе ги дочекаме и благотворните последици.
+++
Семето што го посеа сатаната во срцето и умот Адамов –
помислата да стане бог без Бога –
е внедрено толку длабоко во нашето битие,
така што непрестајно се наоѓаме под власта на гревот.
