Верувам во Единиот Бог Отец, Седржител, Творец на небото и на земјата, и на сè видливо и невидливо;
И во Единиот Господ Исус Христос, Син Божји, Единороден, Кој е роден од Отецот пред сите векови; Светлина од Светлина, вистински Бог од вистинскиот Бог, роден, нестворен, единосуштен на Отецот, преку Кого сè станало;

Опходот со моштите, пропратен со пеење на: „Свети Боже, Свети Крепки, Свети Бесмртен, помилуј нè“ и на тропари на повеќе Светии, го заокружи целиот манастирски комплекс, а на сите четири страни беа упатени прозби и молитви, за добриот наш Бог да ја чува нашата света Обител од секакво зло, да ги благослови и спаси жителите на градот Дебар и околните села, како и сите луѓе кои се погодени од искушението со коронавирусот.

 И уште, автентичноста му помага на христијанинот постојано да функционира во границата на Бога и човекот, во логиката и во тајната, во божествената љубов и човековата болка, во слободата и во послушанието. Ова го мотивира да се движи и надвор од личниот простор, од човековата граница, од светското време, од себе. Овие се границите во кои се крие Бог; во овие „надвор“ се среќава братот, вечноста, благодатта, вистината, Самиот Бог.

Нашата епоха има многу впечатливи нешта и секако нејзините достигнувања се импресивни. Самата најде неверојатни граници на кои им се приближи. Ги скрши преградите на земјината гравитација. Создава луѓе со досега непознати карактеристики, со вештачки или животински органи, со делови од други. Произведува видови кои до сега не постоеја. Ja променува природата, ги укинува нејзините закони. Влегува во телото, влијае на душата, креира менталитет и навики, го определува однесувањето.

Светот е на колена од суетата и алчноста што ја пројавуваат оние, т.е. човештвото, личностите што треба да го спасуваат и приведуваат кон вечноста во царството небесно. А, личностите, човекот треба да се очистува, просветлува и обожува по мерата од растот Христов, како што вели светиот апостол Павле, за да бидеме свети како што е свет нашиот Отец Небесен во благодатта на Светиот Дух..

 Физичкиoт свeт би бил сиoт вo тeмнина да нe e свeтлината oд Сoнцeтo. А духoвниoт и мoралниoт свeт, и сиoт чoвeчки живoт, би бил тeмнина, акo нe e свeтлината штo e oд Oтeцoт.
Таа свeтлина e Христoс Гoспoд. Навистина, браќа, нeма вистинска свeтлина штo Гo oсвeтлува Бoжјoтo битиe какo штo e Христoс Гoспoд. Кoј гo глeда Нeг, Гo глeда Бoга. Кoј нe Гo глeда

Празнословието

Не можете да го оставите празнословието... Празнословието е најразорно дело. Нему рамно зло му е кога шетаат не пазејќи на сетилата... И едното и другото многу го попречуваат успехот во молитвата...
Јазикот?! Нема поштетна работа под небесата. Добро би било така да се уреди, за секоја недоличност од негова страна да се нешто да го убоди (макар малку). Така би бил посмирен, а вака е како апаратче кое пее песни... како да го навиле, пуштиле и ... тра-ла-ла.

- Страшно и неподносливо за нас..тоа  е тајната на светото Крштение - со кое го губиме правото и власта над вас, Крстот - кој нè мачи, прогонува и уништува, а особено Светата Причест.

Причеста е пострашна  за нас и од самата огнена геена. Не само што не можеме да им пристапиме на оние кои   достојно се причестуваат, туки не можеме ни да ги погледнеме.

Има нешто во човекот, скриено длабоко во него, во најзагадочните места на неговото внатрешно битие, што е посилно од секое искушение, од секоја препрека, од секој страв, од секоја суетност… Нешто што го придвижува кон вечноста, кон победата над овој свет… Стремежот да биде со Бога. Да се наоѓа во непрестајно општење со Него, во заедница со Најпрекрасниот, во причастие со Неговите Божествени енергии. И ете, следејќи го неотклонливо тој внатрешен копнеж, преку макотрпниот

Блажена е душата која Го засакала Господ и од Него се научила на смирение. Господ ја сака смирената душа која цврсто се надева на Него. Таа секој миг ја чувствува Неговата милост. Дури и кога разговара со луѓето, таа е обземена од љубовта кон Господ. Преку долгите борби со злите духови таа го засакала смирението повеќе од сѐ и не им дозволува на демоните да ја избркаат љубовта кон ближните од неа.

 На 13. 03. 2020 година, во Втората недела од Великиот пост, во Соборен храм  во Скопје, отец Зоран Копчаревски во сослужение на о.Сашо Николовски и о.Бранислав Стојанчов, отслужи  Мало повечерие со читање на втората статија од Акатистот кон Пресвета Богородица

Божествената Литургија на претходноосветени дарови е една од најчудесни и трогателни богослужби

во Црквата. Истовремено, таа е и итен повик за често причестување со Светите Христови дарови.

Во неа го слушаме гласот на старите векови, гласот на живото, древно Црковно предание.

"Говореше авва Нистерој: „Неповреден од стрелите на ненавидникот останува монахот што го љуби тихувањето; а оној што се меша со мноштво луѓе постојано е рануван.“ И уште: „Слугата што не ги врши делата што му ги дал неговиот господар нека се приготви да биде биен.“ (Лука 12, 47)"

Темата за смртта е баш на вистинското место за време на постот. За неа треба да се говори. Да се гледа со широко отворени очи. Да се бара исход од неа. И луѓето да копнеат за вечноста. На крајот на постот ќе се произнесат и зборовите на апостолот: „Смрт, каде ти е осилото? Пеколу, каде ти е победата (1. Коринт 15,55)?“ и двата најважни зборови за целото човештво: „Христос воскресна“! Некои, дури и сакаат да ја откажат објавата на таа вест, затоа што мислат оти ќе се заразат доколку ја слушнат.

Не сум загрижен од стравот на луѓето кои не веруваат, туку повеќе ме загрижуваат ставовите на христијаните кои сакајќи да се постават како „адвокати“ на Бога, во случајов, дрско го небрегнуваат здравјето на ближните.
Прво, православните христијани кога исповедаме дека Лебот и Виното се Тело и Крв Христови, веруваме дека на Светата Литургија, Даровите се преосуштествуваат - добиваат нова суштина, неискажливо, неиспитливо, не-експериментално станувајќи Тело и Крв Христови - по суштина, а не по субстанца.

 По читањето на второто Старозаветно четиво, од центарот на црквата се воздигнува една трогателна и возвишена песна: „Нека се исправи мојата молитва како темјан пред Тебе, а воздигањето на моите раце како жртва вечерна“ . Овие зборови се земени од 140 псалм. За време на ова псалмопение, се кадат Престолот и Жртвеникот во олтар. Овие стихови, заедно со останатите стихови од истиот псалм се повторуваат шест пати.

За осветување на водата сведочат древните автори уште од првите векови на христијанството, како „Апостолските установи“, „Евхологион“ на свети Серапион Тмуитски, како и отците Теодорит, блажениот Јероним, Епифаниј и други. Сите говорат за осветување на водата, со повикување на Светиот Дух, и со потопување на крстот во водата и крстообразно благословување од страна на свештеникот – елементи кои се задржале до денес.

„ Искушенијата ни се секогаш од полза, но само ако сме трпеливи.

Кога искушенијата ќе заминат, на човекот врз кого се обидувале

да делуваат му оставаат опитност и плодови соодветни

на трпеливоста и вештината што ги покажал во текот на борбата.“