Духовен Азбучник

Гледај, во душите на децата си играат животот и смртта, верата и неверието. Бог секогаш правилно ќе ја одигра Својата улога. Ако и ние правилно ја одиграме својата игра пред децата, невозможно е тие некогаш да не се сретнат со Бога, макар и многу подоцна одколку што ние би сакале.

Го прашале Христа: Господи, малку ли се оние што ќе се спасат? А Он рече: Потрудете се да влезете низ тесната врата. Он не одговори на прашањето, туку сетете се што рече: Потрудете се да влезете низ тесната врата. Едно Го прашале, а Он друго им одговорил. На прашањето колку ќе се спасат, Он им кажал:

Христос е, значи, највозвишен: нозете Негови газат по земјата и Он е Дете, но Неговата глава, како што велат старите, е на небото. Он е, значи, многу висок, единствен, извонреден, со тоа Дете никој не може да се спореди. Он е Еден, бескраен, брз, ита „овде и онде“, и поради тоа се вика Бог. Он е овде, онде, насекаде. Он е Оној Кој слезе од небото, Бог и Избавител. Неговата игра, е токму играта на нашето спасение. Он ја игра играта на нашето спасение.

Познато ни е дека Исус Христос дојде во времето како Дете, дека одеше низ Галилеја и Јудеја, дека како Богочовек ја исполни земјата со Своето присуство, дека твореше чуда „знаци и чудеса“, дека привлече мноштво народ, кого го собра во едно царство и господство, во Црквата Своја, и дека како вечен Владика, Господ се вознесе на Небесата.

Околу 750 година, Свети Бонифациј од Фулда, просветител на Германија и Западна Европа, сакајќи да го преобрази паганското почитување на дабовите дрва од страна на незнабошците во Германија, го облагородил и христијанизирал овој обичај, заменувајќи го дабот со елка, во чест на Рождеството Христово.

Јас ви кажав неколку зборови за смртта. Сега ќе ви кажам неколку зборови за совеста, бидејќи кој ја чува својата совест чиста, него смртта сигурно ќе го најде блажен и подготвен.
Совеста – е праведен судија, која Бог ја сместил внатре во нас. Совеста не може да биде одраз на материјата. Таа – е глас

За да се појави решение на некој наш проблем, треба да имаш доверба дека ќе се случи нешто подобро. Ако решението не го чекаш со надеж, тоа нема и да се случи. Некои луѓе во своите тешкотии и очај сѐ повлекуваат и носат конечен заклучок дека во нивниот живот ништо нема да се промени, тогаш решението нема ни да се случи.

Со послушноста и смирението, што ги покажала новата Ева – Дева, почнува Новиот завет, новиот свет, новото создание, новото човештво. Стариот завет ја погазил послушноста кон Бога и го показил смирението, со што го урнал мостот помеѓу земјата и небото; но Пресвета Богородица повторно го изгради тој мост, постанувајќи и самата мост помеѓу небото и земјата

Апостолот го прикажува отсуството на љубов како еден вид онтолошка празнина: без љубов „ќе бидам само бакар што ѕвони, или кимвал што ѕвечи“; она што го правам или она што сум без љубовта „не ми служи за ништо“; без љубовта „ништо не сум“.
На прв поглед ова е тешко за разбирање, меѓутоа Светите отци ни даваат едномислено разјаснување.

„Бремето, еден со друг носете го и така исполнете го законот Христов“, а оној кој го исполнил законот Христов, ќе биде осенет од мирот Христов, кој го надминува секој човечки разум. Тој мир го прави човекот нечувствителен за (сопствените) земните неволји и страдања, му згаснува секое интересирање за овој свет, го влече кон Небото, раѓа во неговото срце љубов кон сите, која ги 

Eдна жена имаше направено абортус, но исповедта не е доволна, не е доволно само да го кажеш, туку треба да се смириш и да се покаеш за тоа што си го направил. Смирението не се зборови, туку дела.

Секој ден ни се случуваат различни искушенија, кои го имаат за цел нашето духовно здравје. Се случува некој колега или член на нашето семејство да ни направи забелешка, сакајќи да не натера да го загубиме свото самовледеење. За нас тоа ознчува: треба по внимателно да ги ...

Вечерта пред спиење повторно да ги приклониме колената и да Му принесеме наши молитви на Бог. Во средината на денот или навечер да го отвориме Новиот Завет и да прочитаме барем една глава од таму. Затоа свети Затоуст вели дека ѓаволот бега од куќата каде што е Евангелието

  Има само еден случај кога можеме и треба да велиме Јас! – тоа е кога се обвинуваме себе си. Тогаш можеш да кажеш: „Јас сум виновен, јас го направив тој грев, јас згрешив, јас посакав и го направив“. Во тој случај – да, но за жал тоа се единствените случаи во кои не велиме Јас.

Ајде кажете му денес на едно дете кое се вратило од училиште, се пресоблекло и седнало да јаде: „Леле, заборавив, немаме леб! Ајде да купиш! Облечи се и оди!“ Детето многу тешко ќе го прими тоа. Повеќето деца ќе речат: „Сè јас сум жртвата дома. Правите со мене што сакате. Не го терате брат ми да отиде, туку сè мене!“

Во истиот миг кога ќе почнеме да копнееме за својата духовна слобода и ќе посакаме да Го следиме Христа, ќе се ослободиме од своите страсти и ќе станеме слуги Божји. Тоа значи дека имаме власт над себе. Христос сите заповеди им ги дал на оние кои се робови на гревот, велејќи им да го остават гревот и да тргнат по Него. Па така Бог му вели на крадецот: „Не кради!“,

 Да бидам искрен, бев изненаден од ова прашање, иако, неговата логика во целина е разбирлива. Бог ме приведе во овој живот, и се разбира, Он за мене има одредена цел. Би било чудно да се мисли, дека во Неговата промисла за мене, Он има само еден план – да ми даде битие (постоење), а понатаму човече, живеј во светот и снаојѓај се како што знаеш и умееш.