Нè воведе прво во старата црква (во скитот има три цркви). Не доведе пред познатата икона на Мајката Божја, позната под името „Сладкое целование“ („Сладок целив“). Иконата е чудотворна по сила и прекрасна по својата уметничка убавина. На ниту една друга икона, Мајката Божја не изгледа толку бледа, како на таа стара икона.

Во последните времиња љубовта, смирението и добрината ќе ги спасуваат луѓето.
Добрината ги отвора вратите на Рајот,

смирението ќе не воведе во Рајот,

Поседујући дар расуђивања, старац Порфирије је морао упознати још једног великог старца нашег времена, руског старца Софронија, оснивача и првог игумана манастира Св. Јована Претече у Есексу у Енглеској. Написао је много књига, међу којима је широм света позната „Св. Силуан Атонски“, преведена на многе језике. Старац Софроније је живео крај старца Силуана, проглашеног за светитеља 1987.

Испуниле су их вером. Вером која долази изнутра. А какав је Божји одговор? Онда када нису посећивали Цркву, родила се Олга. Чим су се обратили, канцер. Зашто то Бог чини? Зашто се изражава на начин какав нико никада не би пожелео? Можда ипак верујемо у Бога Који не постоји, и не познајемо Бога истине, Којег треба да откријемо онаквим какав Он јесте, а не онаквим каквим Га ми желимо?

Раскажувајќи за тој настан, старецот со смирение додаваше: „Света Ефимија ми се јави, не затоа што бев достоен за тоа, но затоа што ме вознемируваше едно прашање, поврзано со состојбата на Црквата. А освен тоа, имаше уште две причини“.

  Животот на човекот е бесценет дар, тој е чудо, а јас се стремам да станам дете по дух. По илјадниците маки, го постигнав најпрекрасното пријателство во мојот живот. Ќе ги живееме нашите животи еден за друг, о Цару Божји!
31 јануари 1948 г.
Во сите околности молете Му се на Бог за да биде Неговата волја.

И во овој обработивме многу нови душеполезни теми, од кои се надеваме дека читателската публика ќе пронајде поука. Се надеваме дека и овој празничен број на Православна Светлина ќе биде радосна вест за сите верници во Повардарската епархија, па и пошироко.

,,Дали вие вчера го спасивте мојот син?
,,Да јас,, одговорил селанецот.
,,Колку ти должам?
,,Немојте да ме вреѓате господине, ништо не ми должите, го направив она што секоја нормална личност би го направила,,

Дарот на простувањето е поголем од дарот на исправување со казнувањето. Немој поради сето тоа да ставаш забелешки - помалку и трпи премолчувајќи, и гледај го тоа низ прсти: „Љубовта сè покрива и сè трпи“.

И денес кога го славиме споменот на славните маченички Христови Софија, Вера, Надеж и Љубов, повторно ја гледаме истата слика на модерниот свет како грдо се исправа пред нас.
Премудроста се замолчува, Верата се исмева, Љубовта се изопачува, а Недежта бледнее.

Христос го бараше доброто во секој човек, а ние го бараме злото.
Христос бараше добро во луѓето, сакајќи да ги оправда, но ние бараме зло за да ги осудиме.
За Христос беше болно да зборува за гревовите на другите, но за нас е пријатно.

Самосажаљење је ђаволски трик који спречава човека да манифестује пуни потенцијал који је Бог у њега положио. Самосажаљење кује страх. Власов је својим примером показао какве невероватне висине човек може да достигне, из каквих тешких услова може да изађе, ако се не плаши, не сажаљева себе.

Откако сите четири бестрашни маченички биле изведени пред царот, смирено и одлучно ја исповедале верата во Христа Господа и одбиле да принесат жртва пред идолската божица Артемида. Пред страдањата, Софија со богомудри совети ги охрабрувала своите ќерки за да издржат до крај.

О,свети и достојнопофални маченички,Вера,Надеж и Љубов,и мудрата ви мајка Софија,сега примете го нашето молење и од сите беди,болести,и несреќи по молитвите ваши избавете не,да се уподобиме во Црството Небесно на погледот кон Бесмртниот Господ Исус,заедно со вас,воспевајќи Му Нему:Алилуја!

Од една страна, постојано тежнееме да ни биде убаво – што е нормално, затоа што Бог не нѐ создал за да страдаме; а од друга страна, ние често страдаме (ако не физички, тогаш психички) – што е, исто така, нормално, поради падот.

Прашањето е како да најдеме рамнотежа помеѓу овие две состојби – помеѓу тежнеењето кон физичката и душевна благосостојба и реалноста во која страдаме?