Крштението е Света Тајна во која човекот, откако претходно ќе ја исповеда правата (православната) вера, преку трикратно целосно потопување во водата во името на Отецот и Синот и Светиот Дух, се очистува од сите гревови, станува мртов за гревот и грешниот живот, повторно се раѓа во духовен, свет живот и добива обновување на образот Божји во себе, кој бил унакажан од гревот. Исто така, преку крштението се влегува во Црквата и се станува христијанин. Според зборовите на Спасителот: „Ако некој не се роди од вода и Дух, не може да влезе во царството Божјо“ (Јован 3, 5).

Не знам кога ќе налета безбројно мноштво пламени ангели, за да ги грабнат нашите души, кои не направиле некакво добро. Да бидеме Божји угодници, љубезни кон луѓето, да оставиме добар спомен на земјата; да пристапиме добро кон небесата. Да бидеме вистински христијани, а не само по име. Целото свое тело да Му го предадеме на Бога, откако ќе го одземеме од ѓаволот.

 Првите шест дена се денови на творенија, на работа. Денот седми е ден за покој, ден Господов. Осмиот ден, пак, е симбол за идниот век, ден на вечното празнување со Христа. Господ Христос се обреза и го исполни во целост Стариот Завет, давајќи ни го во наследство новозаветното обрезание – крштението, кое е внатрешно, духовно обрезание, завет за заедница на човекот со Бога, и труд за зачувување на таа заедница.

На 15.01.2021 година, во Кочани,  обителта на св. в-мч Пантелејмон , украсена со облека од скрушени молитви, го празнуваше споменот на многупочитуваниот саровски старец преподобниот Св. Серафим.
Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Брегалнички господин Иларион во сослужение со свештенството од Богодаруваната му епархија, отлужи Света Архиерејска Литургија, на која верните вкусија од Чашата на Спасението.

 Тие покајани грешници стануваат побели од снег пред Божјото лице, бидејќи се очистени со Неговата благодат. Дојдете, вели Господ. Ако вашите гревови се црвени, ќе станат бели како снег.
Нив, тајновидецот св. Јован Богослов ги видел облечени во бели алишта и со палмови гранчиња, со тие знаци на победата во рацете, како Му пеат на Бога прекрасна песна: Алилуја.

Што се однесува, пак, до тоа што јас сум монах, а вие човек во светот, тоа не менува ништо. Господ бара срце исполнето со љубов кон Бога и ближниот бидејќи нашето срце е место во кое Тој сака да живее и каде Тој се јавува во полнотата на Својата небесна слава.
„Сине, дај ми го своето срце“, вели Господ, а сѐ останато Јас ќе наравам, затоа што во твоето срце може да се смести Божјото Царство.

Верата на Самарјанинот во Христос како во Месија и Спасител на светот – тоа е вера во тоа дека Оној Кој го исцелил неговото тело, може да ја исцели и неговата душа; Оној Кој повторно го вратил кај неговиот народ, може да му ја отвори вратата на рајот; Оној Кој му дарувал очистување од лепрата, му дарува и простување на гревовите, и вечен живот.

Помешани чувства
на удолници и угорници,
не крената магла
натежнатост со мои слабости.

Прашање да поставам
сигурно смеам
но, сепак е тоа желба
обременета од носталгија.

 Бидејќи, како може човекот целиот себе да се опфати со очите?

Окото не може да го насочи погледот на себе, не достогнува до темето, не го познава ни грбот, ни лицето,

ни распоредот на внатрешните (органи) во утробата.

Меѓутоа, безбожно е да се тврди дека заповедите на Духот се невозможни.

Затоа, ни  преостанува оваа заповед да ја сфатиме во смисла на дејствувањето на умот.

 Бог Кој не создаде ни подари употреба на зборови, за да можеме да си ги откриваме едни на други судовите на срцата, и секој од нас, со оглед на заедничката природа, да може да му ги открие на ближниот своите размислувања, изнесувајќи ги од скривницата на срцето како од некоја ризница. Меѓутоа, кога би живееле со, би можеле одеднаш, непосредно да си ги соопштуваме своите мисли едни на други.

Ти, Кој седиш на огнозрачен престол на висините, со Твојот беспочетен Отец и со Божествениот Дух, си благоволил да се родиш на земјата од неискусомажна девојка – Твојата Мајка, Исусе! Поради тоа си бил и обрезан како човек осмодневен. Слава на Твојот себлаг совет; слава на Твоето снисходење, единствен Човекољупче!

Христологијата нè учи дека во Христовата Личност целосно се соединети Божјата и човечката природа. Христос е вистински човек, но и вистински Бог. Во Него, Божјата и човечката природа се проникнуваат неразделно, но и неслиено. Ова е догматот со кој е заклучен Четвртиот Вселенски Собор во Халкидон. Доколку не беше вака, доколку Христос би бил само Бог, а не и вистински човек, тогаш воплотувањето на Синот Божји и неговото појавување во светот ќе немаше смисла.

На тоа се надоврзува и достојно празнување. Обрезанието Господово и молитвеното прославување на споменот на свети Василиј Велики. Суштината на споменатата промена се состои во тоа човекот од тој момент да живее само за Бог( и за своето спасение), а не повеќе исклучиво за себе како претходно (со што себеси си подготвувал само пропаст). Со тоа тој ги отфрла поранешните навики, сите утехи и се она во што порано наоѓал задоволство, отсекувајќи ги страстите и

Кога Св. Ефрем ја посетил Кесарија, тој посака да го запознае големиот Василиј, основачот на Православната догма и првенец на побожноста. Св. Ефрем, кој беше прозорлив, многу го почитуваше Архиепископот на Кесарија, кого го гледаше со очите на својата душа. Во едно видение, го виде Св. Василиј со гулаб којшто блескаше светлина посјајна од сонцето и стоеше од десно на јерархот, шепкајќи му на уво. Потоа Ефрем виде како Св. Василиј им го кажува на луѓето она што ќе го слушнеше од Божествениот гулаб. 

Се роди во окото твое
Младенец на Кого се радуваме,
ја исполни душата твоја
радоста на Богородителката.

Ти пак света невесто Христова
срце, срце неуморно
за Него катаден припремаше

 Он во Неа ги соединил одделените убавини што им ги раздал на другите созданија и од Неа направил заеднички украс на сите видливи и невидливи суштества; или поскоро,

од Неа направил мешавина од сите божествени, англески и човечки совршенства,

една врвна убавина што ги разубавува и двата света,

која се издигнува од земјата до небото, а последново дури надминувајќи го.

Еве, ви соопштувам голема радост,
која ќе биде за сите луѓе;
зашто денеска, во градот Давидов,
ни се роди Спасител, Кој е Христос Господ…

 На Божик света Божествена Литургија, во Полошкиот манастир на Тиквешкото езеро,

посветен на светиот великомаченик Георгиј Победоносец.

Литургијата ја отслужи свештеник Александар Попов.

Човекот, како Божјо создание, нема друга причина за своето постоење освен – светоста!  Светоста е и целта и смислата на човековиот живот. Но светоста, не е некоја апстрактна и безлична идеја, не е некаква етичка категорија. Светоста е суштински начин на постоење, постоење во нашата природна состојба; тоа е остварување на една зададеност, која се дефинира како богоподобност.