Тропар, глас 1.
Кога се крштеваше во Јордан, Господи, на светот му се откри Света Троица: зашто гласот на Родителот сведочеше за Тебе, именувајќи Те возљубен Син. И Духот, во вид на гулаб, ја потврдуваше вистинитоста на Неговите зборови. Христе Боже, Кој се јави и светот го просветли, слава Ти. (3-пати)

И да доживееш некаков неуспех, тоа ќе биде - „конструктивен неуспех", од кој учиш како да успееш.

Клучно за секој успех е да се издржи кризата што се сретнува на патот. Бидејќи се работи за сила во областа на душевно - духовното, неа секогаш ја имаме, проблемот се целта, мотивацијата и волјата.

Секоја криза се случува за духовно се издигнеш над работите, а не да пропаднеш.

Судирот меѓу западниот и источниот начин на живот, за кои се напишани стотици брилијантни книги и од источни и од западни мудреци, на теренот на семејството станува многу подраматичен одошто на теренот на општеството. На општествен терен работите се разбистрија, барем површно погледнато (каков што е впрочем, површен денес и светот): постојат „прогресивна“ и „конзервативна“ општествена тенденција. „Прогресивната“ се вика либералкапитализам или глобализам, а „конзервативната“ – национализам (под што се сведува неправедно и патриотизмот, особено на Балканот).

Еден од најголемите руски подвижници, проѕорливци и чудотворци.

Роден е во 1759 година, а се престави во 1833 година.

Се одликуваше со големо смирение. Кога сиот свет го славеше,

самиот себеси се нарекуваше „кутриот Серафим“.

Лошо, добро; сладост, болка; радост, тага; заљубеност, омраза; успех, пад - постојани промени. Битно е - исправени да продолжиме кон целта.

Да се фокусираме на нашите цели, безначајностите немаат крај.

Сите што живееме сме борци, без оглед на тоа дали знаеме за која точно виша цел се бориме или не. Доволно е борбата да преживееме.

Светото Предание на Црквата е израз на најавтентичниот нејзин живот и секогаш има длабока смисла, и секогаш без исклучок ја изразува и треба да ја изразува Црквата, бидејќи се раѓа и создава внатре, во нејзините прегратки. Во однос на обичаите и чисто човечките традиции Црквата имала еклектичен (селективен) однос и ги припојувала кон своето Предание само ако успевала да им даде христијански карактер, а тоа е нивната форма – секогаш да мора да го води народот кон суштината и смислата на сè што постои, а тоа е Богочовекот Христос.

Прва и општа причина – уживање во сите сфери на животот. Вулгарната хедонистичка цел – „да се земе се’од животот“, тоа е ако не главната тогаш во голема мера значајна и одредувачка причина, исто е и кај црковните луѓе. Стануваме се’ повеќе себични. Ова е важно, секако и за нас, за свештенството.
Втора причина: православните, за кои сега и зборуваме, едноставно не научиле што е христијански брак. И примерите на среќни, долгорочни, во висока смисла одговорни сопружници се ретки.

"Во секој одличен ден, во секој празничен ден, ѓаволот со неговите искушенија создава проблеми кои причинуваат тага. Тој сака да ја урне нашата радост, да ја наоблачи светлоста на празникот, да не остави срце нерането од жалоста. Онаа исходечка љубов - нудењето самите себеси на другите – не води кон пронаоѓање на себеси.

Денес, на празникот на свети Василиј Велики, во манастирот „Покров на Пресвета Богородица и свети Леонтиј“,

во Водоча, традиционално беше поделена Василопита со парички,

во која имаше од златна и сребрена до најобични,

така што на повеќето сестри им се падна соодветна паричка.

На 12. 01. 2020 година, на денот на преселувањето во Царството Небесно на Светиот Гаврил епископ Велички Светогорец – новиот Лесновски чудотворец, чии свети моштии се положени во Лесновскиот манастир, Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Брегалнички г. Иларион, во сослужение на Архимандритот на Лесновскиот манастир отец Дамаскин со браќата од манастирот, отслужи Света Архиерејска Литургија, одража содражајна беседа и

Тогаш св. Василиј, кој добро го познаваше, бидејќи беа соученици во Атина, излезе заедно со народот да го пречека и почести. Јулијан побара дарови, очекувајќи злато и скапоцености. Но, светиот немаше ништо друго, освен три леба од јачмен, кои му ги принесе на злобниот цар. Треба да се знае дека тој не принесе скапоцености, бидејќи не сакаше да даде нешто повредно, туку бидејќи мнозинството на жители во Кесарија беше навистина сиромашно. Кога го виде тоа, Јулијан им нареди на своите слуги да соберат трева од ливадата и да му ја дадат на епископот за возврат.

Оваа е многу лоша навика, а многу родители ги испраќаат своите деца поѓаволите.
Сепак човекот може да добие и добри навики и наместо да каже оди поѓаволите, да каже "оди со мир" или "Бог да ти даде добро", или како отците имаат обичај да кажат "биди во милоста на Бога", што е најдобро од се.Така човекот се навикнува секогаш да зборува добро, како во Светото Писмо: Благословувајте ги, но не и да ги колнете (Рим. 12,14)

Низ цeлата истoрија на Црквата таа ги учeла вeрницитe да гo прават oна штo Oн гo рeкoл. И дeндeнeс таа таинствeнo сe симнува oд свoјата нeбeсна слава пoмeѓу вeрницитe за да ги пoсoвeтува да гo прават oна штo Oн гo запoвeдал.

Тoа e нeјзинo Eвангeлиe - Eвангeлиe на Прeсвeта Дeва Бoгoрoдица.

Тoа нe сe сoстoи oд чeтири Eвангeлија, туку oд чeтири збoра: Сè штo ќe ви рeчe, направeтe!

Оние пак, што ја оправдуваат својата злоба со божемно поправање на другите, а не на самите себеси, или со тоа што на светот му ги објавуваат црковните состојби, и нешта што не е во ред да ги обзнануваат, барајќи оправдување во она “Кажи и' на Црквата“ (Мт. 17,18) најпрво нека си ја уредат својата мала Црква - своето семејство или братство. Тогаш нека ја срамотат и Мајката Црква.

Како што вели сестра Ефимија, манастирот посветен на светиот великомаченик и победоносец Георгиј во Рајчица ја започнал својата градителска сага уште во далечниот XVII век, во времето на бигорскиот игумен Иларион, а својот архитектонски процут го доживеа под будната грижа на игуменот Арсениј, големиот ктитор на бигорското светилиште. – Така во почетокот на XIX век, на темелите на урнатиот храм се издигна нова прекрасна црква, која игумен Арсениј

Сè штo ќe ви рeчe, направeтe! Какo да сакала да кажe: Oн знаe сè, Oн мoжe сè, Oн вe љуби ситe, затoа нe сe свртувајтe ни таму ни ваму, туку Нeгo чујтe Гo и Нeгo пoслушајтe Гo. Таа ја сфатила дoлжнoста вo oвoј свeт дeка живee за Нeгo и дeка кoн Нeгo, какo кoн извoр на живoтoт, другитe ги упатува. Таа дoлжнoст дoбрoвoлнo прoдoлжила да ја извршува и oд нeбeсата.

Кoга Прeсвeта Дeва сo свoјoт бoжeствeн Младeнeц и сo правeдниoт Јoсиф сe приближилe дo градoт Eрмoпoл, здoглeдалe eднo дрвo прeд пoртитe на градoт. Далeчнитe патници билe измoрeни и сe приближилe дo тoа дрвo малку да сe oдмoрат, иакo дрвoтo билo мнoгу висoкo и нeмалo удoбна ладoвина. Тoа дрвo Eгипќанитe гo нарeкувалe “пeрсeа” и му сe пoклoнувалe какo на Бoг, бидeјќи вeрувалe дeка нeкoe бoжeствo сe криe вo нeгo.

На пример: иконата преку пештерата во која е роден Христос, пред сѐ, нѐ повикува да го откриеме срцето како наш духовен центар, како место каде што се случува нашето лично учество во Домостројот на спасението од зачнувањето, преку раѓањето, до воскресението Христово итн.,
а не да ја извадиме пештерата од иконата и да ја материјализираме.
Иако и тоа може во специфични моменти и може многу убаво да биде, но само поради исклучиво педагошки причини (духовна грижа за децата) – додека

Имаме можност да бидеме маченици Христови – во секоја минута, во секоја секунда од нашиот живот. Мачеништво е да се избориш со една лоша помисла, со помисла на завист, со блудна помисла. Секој од нас знае низ каква агонија поминува во својата духовна борба за да се избори само со една и единствена помисла за таа да не се спушти во срцето. Да се подвизуваш значи да бидеш маченик. Многу е лесно да се предадеш на наслада, но само мачениците имаат удел во Царството Небесно.