ПРЕМИН бр.151/152

 Вие коишто сте млади, полесно можете да ги приближите вашите родители, да им помоrнете да ги отворат срцата, отколку тие да се доближат до вас. Тие се во понапредна возраст, веќе се обременети со редица социјални  потешкотии, имаат  и егоизам ­ возрасни луѓе се, имаат и свој тврд менталитет. Можеби и сакаат да се приближат до своето дете, но не можат, или го прават тоа,

 „Престани да бидеш постојано незадоволен, престани да се жалиш и да преживуваш „неправда„, и да се однесуваш како некој постојано да ти е виновен. Секој смета дека неговиот проблем е најголем и најтежок. Но, Бог ни зборува: Јас доаѓам во твојот живот не да те избавам од тешкотиите, туку да го преобразам твојот однос кон нив.

Невозможно е човекот да чекори по овој пат, а да не се сопне некаде зашто ѓаволот од една страна, а светот и телото од друга, непрестајно поставуваат пречки во неговиот живот и тој на нив се сопнува, сразмерно на своето невнимание. Затоа, за човекот е полезно кога ќе падне, веднаш да стане и да побара прошка.

 Во духовниот живот е неопходно човек да има внатрешно расположение да го возљуби Бог. Но, воколку Бог за нас не е жива реалност, воколку човекот не чувствува љубов кон вистината, кон животот, тој не може да стане приемник на Божјите дарови. Затоа што кога тргнуваш по духовниот пат, кога ја  започнуваш својата  духовна борба, личната аскеза и барањето на Бог,

·
Гревот често бесрамно нѐ напаѓа, но совеста служејќи се со временските можности го победува. Ако некој почнува да се плаши, ако се наоѓа во темнина, таа објаснува дека тоа станува поради гревот.
И кога некој патувајќи по вода, кога бура се подигнува, тој од совеста своја ќе биде изобличуван;

Гилијан е седумгодишно девојче кое на училиште постојано станува, го одвлекува вниманието на другите деца, лета со мислите и не ги следи лекциите.
Нејзините наставници ја следат ситуација, ја казнуваат, ја караат, ја наградуваат неколку пати кога ќе обрне внимание, но ништо. Гилијан не може да седи и не може да се сконцентрира. 

Сите ние се восхитуваме на светиите. Тие го постигнале она за кое што ние само сонуваме во нашата недостојност,неуспеси и секојдневни падови. Тие ја достигнале полнотата на христијанскиот живот - ги победиле своите страсти, ја обожиле својата личност, восприемајќи ја во целост Благодатта на Светиот Дух. Овие „гениии на духовноста“ (според С. Булгаков) се наши

Што ли да речеме за посуптилната страст на умот, како што е демонската гордост, т.е. високото мислење за самите себе, односно суетата, преку која демонот нѐ држи заробени и преку која сериозно, дури на крај, нѐ напаѓа?
Суетата (славољубието, гордоста) е последната страст што треба да се преобрази, преку

Бoг на живoтнитe им дал самo душа, затoа нe им дал слoбoда, туку Oн ги ракoвoди сo Свoјoт ум. На чoвeкoт Бoг му дал душа и ум, и сo умoт – слoбoда. Умoт и слoбoдата сe нeраздeлни. Oттука сe празни приказнитe на нeкoи филoзoфи за тoа какo чoвeкoт, навистина, има ум, нo нeма слoбoда. Заштo e јаснo oд сeкoјднeвнo искуствo, дeка слoбoдата e нeраздвoeн придружник на умoт.

Благословен си Ти Христе Боже наш,
кој Прокло Твојот слуга во родот Свој го присоедини,
надеж негова стана во маките и исповедта,
а тој бестрашниот, во познание и љубов кон Тебе,
го приведе Иларија.
По нивните молитви и нас утврди не,
на каменот на Твоите свети заповеди.

Во времето на страдањето на Господ Исус за човечкиот род, во одредот на римската војска во Ерусалим се наоѓаше и еден Грузиец Елиоз од градот Мцхет. Мајка му имаше слушнато за Христа и во срцето веруваше во Него. Кога го испрати сина си во војска во Палестина, го посоветува да не прави ништо против Христос.

Какo Бoг пуштил мана oд нeбoтo и гo нахранил израилскиoт нарoд вo пустината? Така сe прашуваат oниe кoи имаат малку пoим за мoќта на Сeмoќниoт Бoг. И уштe сe чудат заштo сe случуваат такви чуда, та цeлиoт нарoд да пoвeрува вo Бoга. Нo, Израилцитe сo oчитe видeлe бeзбрoј чуда Бoжји, а сeпак нe пoвeрувалe.