Еднаш себлагиот Господ седел пред Ерусалимските храм и ги наситувал гладните луѓе со Своето преслатко учење. Мноштво народ се беше собрал околу Него (Јован 8:2). Господ на народот му говорел за вечната радост, за вечната радост на праведници во вечната татковина на небесата. И народот се насладувал од Божествените слова. Како снег под светлите зраци на сонцето исчезнала жалоста на многу огорчени луѓе и злобата на многу озлобени срца.

Кој знае колку долго би траело тоа чудесно видение на мирот и љубовта меѓу небото и земјата, ако не беше се случило нешто неочекувано. Човекољубивиот Месија никогаш не се заморувал да го поучува народот, а благочестивиот народ никогаш не чувствувал замор од слушањето на исцелителната и чудесна премудрост.

Но, се случило нешто заплашувачко, диво и жестоко. Тоа потекнало, како што и сега почесто од секогаш се случува, од закониците и фарисеите.

Што сториле тие? Сигурно го беа фатиле предводникот на дружината разбојници? Ништо слично. Тие насила довеле една несреќна, грешна жена, “фатена во прељубодeјство”; ја довеле со торжествено самофалење и заглушувачки груби восклици.

Откако ја поставиле пред Христа, тие извикале: “Учителе! Оваа жена беше фатена во прељуба, а во Законот Мојсеј ни нареди такви да ги убиваме со камења. Ти што ќе кажеш?” (Јован 8:5-4; Лев. 20; Втор. 22:22). Ти што велиш?

Така делата на грешницата ги претставиле изобличителите на туѓите гревови и специјалистите во криењето на своите сопствени рани. Исплашениот народ се повлекол настрана, правејќи им пат на своите старешини. Од страв некои побегнале, зашто Господ зборувал за животот и радоста, а тие врескачи плачеле за убиство.

Би било умесно да запрашаме: зошто овие старешини и чувари на законот сами не ја убиле со камења жената-грешница? Зошто ја довеле пред Исус? Мојсеевиот Закон им давал право на тоа (Лев. 20:10). Никој не би се спротивставил. Кој сега, во наше време, би востанал против кога се врши смртна казна над некој престапник? Зошто еврејските старешини ја довеле таа жена-грешница пред Господа? Не за да добијат од Него олеснување на казната или помилување. Во никој случај, не затоа. Ја довеле, исполнувајќи го претходно смислениот адски план, за да Го фатат Господа во некој збор, спротивен на Законот, за да Го обвинат и Него. Со еден удар сакале да убијат два живота – и на жената престапница и на Христа. “Ти што ќе кажеш?” Зошто Го прашуваат, кога Мојсеевиот Закон е јасен?

Евангелистот ги објаснува нивните намери со следните зборови: “Тоа го рекоа за да Го искушаат и да Го обвинат.” (Јован 8:6). Многупати тие ставале раце на Него, за да Го умртват со камења, за да Го убијат, но Тој ја одбегнувал нивната злоба. Но, сега нашле погоден случај да ја исполнат својата желба. И тоа токму тука, пред Соломоновиот храм, во кој се чувале плочите на Законот во Ковчегот на Заветот; токму тука, пред големото собрание на народ (Јован 8:2), Тој, Христос, бил должен да се искаже против Мојсеевиот Закон, и тогаш нивната цел ќе беше постигната. Тие би ги убиле со камења и Христа, и жената-грешница. Дури со поголема ревност би Го убиле со камења Него, отколку неа, како што потоа пред Пилата поусрдно проселе за ослободување на Варава, отколку на Христа.

Сите присутни очекувале да произлезе едно од двете: или Господ по Своето милосрдие да ја ослободи грешницата, и со тоа да го наруши Законот, или да го потврди Законот, велејќи: “правете како што е напишано во Законот”, и со тоа да ја наруши Својата заповед за прошка и милост. Во првиот случај би бил осуден на смрт, а во вториот би бил препуштен на потсмев и навредување.

Кога искушувачите го поставиле прашањето: “Ти што велиш?”, настапила мртва тишина. Тишина меѓу насобраниот народ. Тишина меѓу судиите на грешната жена. Тишина со притаен здив во душата на жената-грешница. Голема тишина настапува во големите циркуси, во кои скротувачите на ѕверовите ги воведуваат скротените лавови и тигри и им заповедаат по своја желба да направат разни движења, трикови и пози. Но, пред нас не се наоѓа скротувач на ѕверови, туку скротувач на луѓе, одговорност која е значително потешка од првата. Зашто, многу често, да ги скротиш подивеаните од гревот е потешко, отколку да ги скротиш дивите по природа.

“Ти што велиш?”, продолжувале против Него да настапуваат искривени лица, горејќи од злоба. Тогаш Законодавецот на моралот и човечкото однесување се навалил кон земјата, ја израмнил со дланка правта и “напишал со прст на земјата” (Јован 8:6).

Што пишувал Господ на правта? Евангелистот тоа го премолчал и не го запишал. Тоа било премногу одвратно и гнасно за да биде запишано во Книгата на Радоста. Но, тоа, кое било страшно, останало во Преданието. Господ напишал нешто неочекувано и поразително за старешините, обвинителите на жената-грешница. Со прст по земјата Тој ги откривал нивните тајни беззаконија, бидејќи тие ловци на туѓи гревови биле искусни во криењето на сопствените (гревови). Но, залудно е да криеш што и да било од очите на Оној Кој гледа сè.

М (ешулам) украл црковни скапоцености – напишал прстот Господов на земјата;
А (шер) извршил прељуба со жената на својот брат;
Ш (алум) се заколнал лажно;
Е (лед) го удрил својот татко;
А (марих)  присвоил имот на вдовици;
М (еррари) извршил содомски грев;
И (оел) се поклонил на идолите.

И така по ред пишувал на земјата страшниот прст на Преведиот Судија. А оние, на кои се однесувало тоа, наведнати, читале со неискажлив ужас. Од страв трепереле. Не смееле еден со друг да се погледнат во очи. Повеќе и не помислиле на жената-грешница. Мислеле само за себе и за својата смрт, која била напишана на земјата.

Ниту еден јазик не можел да се обрати, за да го каже тоа непријатно и лукаво прашање: “Ти што велиш?”. Господ не рекол ништо. Она што било така калливо, заслужувало единствено да биде напишано на калливата земја.

Другата причина поради која Господ пишувал на земјата, е уште посилна и чудесна. Она што се пишува на земјата, брзо се брише и не останува. Христос не сакал нивните гревови да бидат објавени за сите да ги чујат. Ако би го сакал тоа, Тој би ги објавил пред целиот народ и, откако ги обвини, би ги довел до убивање со камења во согласност со Законот. Но Тој, незлобивиот Агнец Божји, не помислил на одмазда и смрт за оние кои му подготвувале илјадници начини на смрт, и кои сакале смрт за Него повеќе отколку вечен живот за себе. Господ само сакал да ги поправи, за да мислат за себе и за своите гревови. Сакал да им напомни дека под бремето на сопствените беззаконија не треба да бидат строги судии на туѓите престапи.

Само тоа го сакал Господ. А кога тоа се исполнило, земјата повторно била израмнета и напишаното исчезнало.

Потоа, великиот наш Господ се исправил и благо им рекол: “Кој од вас е без грев, нека прв фрли камен” (Јован 8:7). Тоа било, како кога некој го одзема оружјето на своите непријатели, а потоа им вели: “Стрелајте”. Неодамнешните горди судии на жената-грешница, сега стојат разоружани, во положба на престапници пред Судијата, неми и неподвижни. А себлагиот Спасител, навалувајќи се надолу, повторно напишал нешто на земјата (Јован 8: 8).

Што пишувал Тој сега? Можеби други тајни престапи, па долго време да не ги отворат своите затворени усти, или пишувал какви треба да бидат народните старешини и водачи. За нас не е задолжително да знаеме.

Најважното се заклучува во тоа што Тој со Своето пишување на земјата постигнал три работи: на прво место, ја разбил и ја уништил бурата, која против Него ја дигнале еврејските старешини; второ, им ја разбудил нивната умртвена совест во нивните закоравени души – макар и за кратко време; и трето – ја спасил грешницата од смрт. Тоа е очигледно од евангелските зборови: “А тие (стерешините), што го чуја тоа, бидејќи совеста ги гризеше, се разотидоа еден по еден, почнувајќи од најстарите па до последните, остана Исус Сам и жената, која стоеше насреде.” (Јован 8:9).

Плоштадот пред Соломоновиот храм одеднаш опустел. На него не останал никој, освен тие двајцата, кои старешините ги осудија на смрт – грешницата и Безгрешниот. Жената стоела права, а Тој уште стоел наведнат ниско над земјата. Наоколу – мртва тишина.

Ненадејно Господ повторно се исправил, погледнал околу Себе и, кога не видел никого освен жената, и’ рекол: “Жено! Каде се твоите обвинители? Никој ли не те осуди?”.

Господ знаел дека никој не ја осудил, но со тоа прашање сакал да ја ободри жената, за таа да може подобро да го чуе и разбере тоа што ќе и’ го каже. Тој постапил како искусен лекар, кој од почеток го ободрува болниот, а потоа му дава лек. “Никој ли не те осуди?”. Се вратила способноста на жената да зборува, и таа рекла: “Никој, Господи!”.

Тие зборови ги изрекло тоа несреќно суштество, што само до пред малку немало надеж дека воопшто некогаш ќе може да каже што и да било, создание, кое веројатно за прв пат во животот го почувствувало ветрето на вистинската радост. На крајот, себлагиот Господ и’ рекол на жената: “И Јас не те осудувам, оди си и веќе не греши” (Јован 8:10-11). Кога волците се оттргнуваат од својата жртва, тогаш, не сака ни збор, и пастирот не ја посакува смртта на својата овца.

Но, потребно е да знаеме дека Христовото неосудување значи многу повеќе, отколку човечкото неосудување. Кога луѓето не те осудуваат за твојот грев, тоа значи дека не пресудуваат казна за гревот, туку го оставаат твојот грев со тебе и во тебе. Кога Бог не го осудува, тоа значи дека Тој го простува твојот грев, го извлекува од тебе како гној и ја прави твојата душа чиста. Затоа и Христовите зборови: “И Јас не те осудувам” значат она што и зборовите: “Ти се простуваат гревовите. Оди си, ќерко, и отсега не греши”.

Каква неискажлива радост! Каква радост поради вистината, зашто Господ им ја открил вистината на оние кои се во заблуда. Каква радост поради правдата, зашто Господ создал правда. Каква радост од милоста, зашто Господ покажал милост. Каква радост од животот, зашто Господ го сочувал животот.

Тоа е Евангелието Христово, кое значи Благовестие. Радосна вест, наука за радоста, тоа е една страница од Книгата на Радоста.

Извор: Какво написал Христос върху земята

Преземено од : Маран Ата