Поуки од Светите Отци

Во последните времиња љубовта, смирението и добрината ќе ги спасуваат луѓето.
Добрината ги отвора вратите на Рајот,

смирението ќе не воведе во Рајот,

Поседујући дар расуђивања, старац Порфирије је морао упознати још једног великог старца нашег времена, руског старца Софронија, оснивача и првог игумана манастира Св. Јована Претече у Есексу у Енглеској. Написао је много књига, међу којима је широм света позната „Св. Силуан Атонски“, преведена на многе језике. Старац Софроније је живео крај старца Силуана, проглашеног за светитеља 1987.

Раскажувајќи за тој настан, старецот со смирение додаваше: „Света Ефимија ми се јави, не затоа што бев достоен за тоа, но затоа што ме вознемируваше едно прашање, поврзано со состојбата на Црквата. А освен тоа, имаше уште две причини“.

Христос го бараше доброто во секој човек, а ние го бараме злото.
Христос бараше добро во луѓето, сакајќи да ги оправда, но ние бараме зло за да ги осудиме.
За Христос беше болно да зборува за гревовите на другите, но за нас е пријатно.

„Сакајќи да создаде слика на апсолутната убавина и јасно да им ја покаже на луѓето и на ангелите силата на својата уметност, Бог ја направил Марија вистински прекрасна. Он во Неа ги соединил одделените убавини  што им ги раздал на другите созданија и од Неа направил заеднички украс на сите видливи и невидливи суштества; или поскоро,

 „ ...Таа ноќ (спроти Велики Петок) никако не спиев. Го прочитав само првото Евангелие и ислушав уште три и отидов во келијата. Мислев, дека ќе заспијам, но не можев. Од тоа чувствував замор. Но, не треба ли јас за ова да благодарам на Бога? Тој за нас трпел такви неподносливи страдања, маки и скрби, така што, во Гетсиманската градина, рекол: ,Смртно е нажалена Мојата душа' (Мт. 26, 38).

Господ не ни ги испраќа болестите и неволјите во гнев, и не ги испраќа заради казна, туку поради љубовта кон нас, иако тоа сите луѓе не можат секогаш да го сфатат. Болестите не потсетуваат на смртта, а за неа треба да се подготвиме.
Преподобниот старец Варсонуфиј не советува за време на болеста

 „Бог безгранично го љуби човекот. Нему многу добро му се познати проблемите на секого од нас и сака да ни помогне и пред да Го замолиме за тоа.

Бидејќи е семоќен, нема тешкотии кои Бог не може да ги надмине, со исклучок на една.

Многу луѓе во наше време забораваат дека Црквата не е некоја земна, човечка институција, туку Божествена институција , чија највисока цел е спасение на душите во вечен живот, дека нема место за никаква „политика“ или „дипломатија“ во неа, и не е дозволено да се покорува душата, газејќи ја совеста, во име на било какви чисто земни цели, дури иако тие се кријат зад лажно-лажните пароли како:

Да знаете дека проклетството, дури и (само) негодувањето на родителите дејствува многу силно. И дури и ако родителите не ги проколнуваат своите деца, туку едноставно приоѓаат позади нив во бес, тогаш кај децата нема да има ниту еден светол ден во нивниот живот: сиот нивни живот е една постојана тортура. Тогаш таквите деца многу страдаат сиот земен живот.

 Светителот Теофан Задонски вели: „Целата благодат што доаѓа од Бога преку светиот Крст, светите икони, светата вода и др. – има сила само за оние, кои се достојни за таа благодат преку покајание, молитва, смирение, служење на луѓето, преку милосрдни дела и пројавување на другите христијански добродетели.

Од многумина кои брзаат да се збогатат ќе слушнеш такво оправдување: „Кога ќе се збогатам, ќе можам да правам добри дела!“ Не верувај им, бидејќи те мамат и тебе и себеси. Свети Јован Лествичник длабоко ги познал и најскриените побуди на човечката душа кога рекол: „Среброљубивоста започнува со претпоставка да се прави милостина, а се завршува со омраза кон бедните“.

 Така значи, луѓето сакаат богатство, власт, првенство, слава, и повеќето од нив блажени ги сметаат оние коишто началствуваат над народите, коишто се носени на сјајни колесници, коишто уживаат во викот на гласниците и

Сите треба да се грижиме, откако веќе сме почнале, да не ги намалуваме нашите трудови, да не се очајуваме и да не велиме: “Веќе долго време се трудиме во нашиот подвиг”. Многу е подобро, да ја зголемуваме нашата ревност, како да започнуваме секој ден одново. Целиот човечки живот е многу краток во споредба со идните векови.

         "Христос никогаш не направил ниедна забелешка на телото на еден човек. Он не му рекол на Закхеј: "Колку си малечок!" Ниту на Јуда: "Уф, колку си грд!" Ниту на раслабениот: "Колку си раслабен!" Ниту на лепрозниот: "Колку смрдиш!"
Он непрекинато општел...

...Ако не можеш да се потрудиш телесно, потруди се и намачи се барем духовно.
   Ако не можеш да постиш два дена, пости барем еден ден до вечерта,

а ако не можеш ни тоа, потруди се барем да се не      пренаситуваш.

Биди вистинољубив во сите твои зборови; со тоа тие ќе бидат поткрепувани како со заколнување. Ако ти се случи некогаш, без потреба, да се врзеш со заколнување, кога тоа ќе биде сообразно со Божјиот закон, тогаш, и постапи така, ако е тоа согласно со Божјиот закон, а својата кривица за тоа што си постапил така,

Во условите што владеат во современиот свет молитвата бара натчовечка храброст, бидејќи ѝ се спротивставуваат севкупните космички енергии. Да се сочува молитвата нерасеана значи победа на сите нивоа на природното постоење.

Овој пат е долг и трнлив,

Има и еден друг вид искушенија. Тоа се искушенијата поради малодушност и недостиг на трпеливост. Секоја тешка положба и секоја жалост, ако немаме трпеливост, водат кон двојно измачување, бидејќи трпеливоста во човекот ги одбива страдањата, а малодушноста е мајка на измачувањето. Трпеливоста е мајка на утехата и сила која му дава широчина на срцето.

И им содејствува понекогаш јавно а понекогаш тајно, знајно и незнајно, се' додека тие, откако ќе ја минат целата лествица, не се приближат до Него и се' додека сецело не се соединат со Сецелиот, заборавајќи на се' земно и сопребивајќи со Него, и вкусувајќи ги неискажливите добра.“