Љубовта на духовникот кон оној кој му се исповеда

Облагодатениот духовник ја љуби душата и страда за неа, бидејќи е свесен за нејзината голема вредност. Ѝ помага во покајанието, ја растеретува преку исповедта, ја ослободува од тежината и ја воведува во рајот. Духовникот се нарекува „отец“. И затоа треба да се труди да биде вистински отец: да советува и да упатува со божествена љубов и нежност. Треба да биде во состојба да се стави на место на секого кој му се исповеда и со него да го проживува неговото страдање, така што оној кој се исповеда да ја види својата болка на лицето на духовникот. Ова е особено потребно во ова наше време, кога луѓето чувствуваат потреба од малку свежа вода, а не од оцет. Многумина, бидејќи се под силно демонско влијание, тешко прифаќаат духовен совет или забелешка. Затоа, и прекорот на духовникот треба да биде производ на љубовта: внимателно треба да се укаже на гревот. Со насмевка, или низ шега.

Љубовта советува, а душевните страсти го издаваат човекот. Кога не постои љубов забалешката може да биде кажана на убав начин, но другиот има внатрешен отпор, бидејќи чувствува човечки елемент во нашето однесување. Но ако се прекорува со болка и со љубов, другиот може да се растажи, но длабоко во себе не е повреден бидејќи ја чувствува љубовта. Познавам еден духовник којшто е прилично дебел – има таква конституција, а можно е и малку да не припазува на јадењето – но знаете ли колку тој човек страда заради другиот, колку се грижи за оние што страдаат, тој поседува смирение, бидејќи вели дека не се подвизува, но напоредно со тоа поседува огромна добрина и така многумина чувствуваа поголемо спокојство кај него, отколку кај некој духовник што се подвизува.

Духовникот кој не е решен да отиде дури и во пеколот за љубов на своите духовни деца, не е духовник.

Старец Паисиј Светогорец