На 19.01.2022 г., празнувајќи го Богојавлението Господово, кога Спасителот наш Господ Исус Христос се крсти во реката Јордан, Митрополитот Преспанско-пелагониски г. Петар, во сослужение на протоерејот Кирил Трајковски и ѓаконот Ѓорѓи Делев, отслужи Света Божествена Литургија во соборниот храм „Свети Великомаченик Димитриј“ во Битола.

Истиот ден на 19.01.2022 год. кога Светата Православна Црква го празнува празникот Крштение на Господ Исус Христос - Богојавление - Водици,  во 12 часот на мостот на Кочанската река, Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Брегалнички господин Иларион во присуство на многуброен верен православен народ и свештенослужители од Брегалничката Епархија, изврши Голем Богојавленски водосвет и го потопи светиот крст.

И ние денеска, наоѓајќи се во овој свет храм овде во Тетово,на овој голем празник Богојавление, со покајни солзи да ги измиеме нашите престапи, грешки и гревови, и така очистени од секакви духовни нечистотии, да измолиме милост Божја. Милоста Божја да слезе врз нас. Да ни го осветли патот и да ни го просвети  умот за да може да одиме по Христа. И така, живеејќи во Христа да спечалиме живот вечен и царство небесно. Амин!

 На 19.1.2022 година, денот во кој Црквата го прославува Богојавлението Господово (Водици), Неговото Блаженство, Архиепископот Охридски и Македонски г. г. Стефан, отслужи Архијерејска Божествена Литургија во храмот „Рождество на Пресвета Богородица“ во Скопје. По Литургијата беше извршен Голем водосвет; потем Архиепископот, свештенството и бројниот народ се упатија 

„Јордане реко, зошто се исплаши? - Го видов Невидливиот необлечен, рече тој, и затреперив; и како да не затреперам и да не исчезнам пред Него? И Неговите ангели се исплашија гледајќи Го; се исплаши и небото, а затрепери и земјата, и морето се разбранува, и сѐ видливо и невидливо. Христос се јави на Јордан да ги освети водите“ (седален на Утрена на празникот Свето Богојавление).

Во рајот нема да одиме со вратоврска. Ги гледате светителите? Кој отиде со неговата човечка мудрост во рајот? Еден без глава, друг без раце, трет без нозе, сиромашни, наклеветени, болни… Тесен е патот кој оди кон широчината на рајот, како што вели пророкот Давид: „Во маката моја дај ми простор“ (Псал. 4,1).

Осветената вода е образ на Божјата благодат: таа ги очистува луѓето од духовните нечистотии, ги осветува и укрепува во подвигот на спасението во Бога. До неа првично се докоснуваме во Светото Крштение, кога при извршувањето на таинството, трипати биваме потопувани во купелот, наполнет со света вода.
За Богојавление, секој православен христијанин носи дома сад со света вода, ја чува грижливо како голема светиња,

Големиот водосвет се извршува секоја година на 5/18 и 6/19 јануари. Многумина прашуваат дали оваа Агијазма (света вода) се пие, се користи за миење, се чува во домовите и дали ја заменува Божествената Причест. Во текстот кој следи имаме објаснување за Великиот Водосвет (богојавленската вода), т.е. како треба христијаните да ја чуваат таа вода, како да ја примаат.

Преподобен Серафим Саровски после Светата Тајна Исповед, на поклониците кои доаѓале во неговиот манастир, секогаш им давал да вкусат чаша света богојавленска вода.

Преподобен Амвросиј Оптински на еден човек кој бил на смртна постела, му испратил шише со света вода – и наизлечливата болест, била излекувана.

Постои благочестива традиција, во тој ден да се ороси со Богојавленската вода својот дом, со пеење на тропарот на Богојавление. Богојавленската вода, цела година се употребува нагладно во мали количини, обично заедно со парче нафора „за сили, кои здравјето го поткрепуваат, болестите ги исцелуваат, демоните ги прогонуваат и сите непријателски напади ги одвраќаат, да можеме да добиеме од Бога“.

Или уште полошо - недостатокот од себеспознание и смирение. Страшното не е во тоа што грешиме, туку што мавтаме со прстот кон другите, говорејќи за етика, им судиме на нивните животи. Ова е предизвикување на Божјата долготрпеливост.
Сите сме направиле погрешни потези во нашите животи, згрешивме и паднавме.,станавме и одново се надевавме,повредивме и  нè повредија.

Ако внимателно ја погледнеме оваа молитва, во неа ќе ги препознаеме историските периоди на Стариот и Новиот Завет, како и бесконечниот период на Царството Небесно, кој веќе е и уште не е. Со јазикот на православната теологија овие периоди уште се наречени: Сенка, Икона и Вистина.

 За време на земниот живот, луѓето бараат се друго, освен Христа Дарителот на животот. Затоа немаат духовен живот и им се предадени на страстите, односно на: неверието, маловерието, користољубивоста, зависта, омразата, честољубивоста, задоволството од јадење и пиење... Дури кон крајот на животот, само тогаш го бараат Христа во Причеста,  

 Сиромасите се силни обвинители и одлични заштитници – заштитуваат и обвинуваат не со зборови, туку со својот изглед пред небесниот Судија, зашто направеното за нив вика кон Срцеводецот поразбрано од секој гласен. Страшниот Суд ни е опишан заради сиромасите. Таму јас го гледам Синот Човечки на висок престол, опкружен од Ангели.

Оттука постои кај човек моќ да може во многу краток рок да ги преживее случувањата во скоро целиот свој животен циклус. Овој филм на животот многу често се одвива непосредно пред смрт. Оттука големата заблуда кај источните филозофи која ветува реинкарнација, која и не е ништо друго,туку ниско мудрување.

Во стар Каиро до денес се покажува пештерата во којашто живееше Светото семејство, а во селото Матареа, близу Каиро, укажуваат на дрвото под кое се одмарала Пресвета Богородица со Богомладенецот. Таму има и чудотворен извор со вода под она дрво. Откако поживеаја неколку години во Мисир, по заповед на ангел Божји се вратија повторно во Палестина. И така се исполни второто пророштво: „Од Мисир го повикав Синот Свој“ (Осија 11, 1).

„Ако не можете да го завртите другиот образ, барем истрпете го ударот по десниот“. „Ниту тоа не можеме“, одговорија повторно. „Ако и тоа не го можете, барем не враќајте на ударот со удар“. Тие рекоа: „Ниту тоа не го можеме“. Тогаш свети Антониј му рече на својот ученик: „Свари им нешто да каснат. Тие се болни“, а ним им рече:

Заради тоа отците како предуслов за вистинска љубов го ставаат смирението, тоа всушност ја претставува идејата човекот да не сака ништо за себеси, да не бара ништо за себеси туку за другиот. Христовата љубов е среќа, и таа е неспоредлива со ништо на светов. Таа е таква состојба, толку богата, голема, непроценлива, и на овој свет нема ништо со што би можеле да ја споредиме.