Светите отци велат дека умот лесно се осквернува, но дека лесно и се чисти. Срцето тешко се чисти, но тешко и се осквернува. Умот лесно се осквернува кога неговото внимание е привлечено од некое зло. Срцето, меѓутоа, нема веднаш да стане причасно на ова осквернување. Кога срцето ќе создаде добра духовна состојба, а подоцна на некој начин ја загуби и умот почне да се осквернува со разни работи, срцето нема лесно да се измени

Некои велат: „Јас сум христијанин и поради тоа треба да бидам радосен и спокоен“. Но, тоа не се христијани. Тоа е рамнодушност, тоа е световна радост. Оној, во кого постојат овие световни начела – не е духовен човек.
Духовниот човек целиот е – болка. Т.е. него го боли она што се случува, го боли поради луѓето. И поради тие болки, му се дава духовна утеха.

Таа духовна празнотија се обидува да ја пополни со лажна слобода, која сака да ја постигне со извртување на вистинската слобода, наметнувајќи постепени промени како на личен така и на општествен план, ама дали душата и духот така вистински ќе пребиваат во мир?!

Не постои зрело општество без зрели индивидуи. А нив не ги создава само општеството, туку и самовоспитувањето. Имено, не постои друга одговорност, како што рече еден наш филозоф,  освен самоодговорност.

Ги кажувам овие нешта, затоа што  ќе има и други такви во неизвесната иднина, човекот е секогаш спремен да влезе во таа страшна заблуда да си мечтае, дека тој знае-и тоа не сите, туку тој специјално знае за «раководењето», за кое говоревме, т.е. начинот, на кој нештата функционираат, и така стигнавме во тие ужасни крвопроливања,

„Овој ден го празнуваме чудото на нашиот Спасител Господ Исус Христос, што го направил над слепородениот. И во ова чудо, Спасителот ја користел водата како лек, слично со жената самарјанка и раслабениот. Христос му рекол на слепиот, кој бил таков и роден, да отиде во бањата Силоам и да се измие за да прогледа. 

Душите на абортираните деца престојуваат на некое место каде што ниту е мрак, ниту е светлина. Ниту се радуваат, ниту се измачуваат. И тие повикуваат кон Бога: " Господи, зошто сме лишени од радоста на Твоето лице, оти ние не ја видовме сончевата светлина, не ја видовме убавината на земниот свет, ниту пак направивме грев?"

Делфините допливаа до брегот туркајќи нешто пред себе и тоа "нешто" го оставија на брегот и отпловија назад во морето.

Никој од луѓето на брегот не пројави интерес за да види што оставија делфините на брегот освен една жена. Она што таа го виде беше старо парче дрво на кое имаше тиња, па откако со раката ја тргна тињата сфати дека станува збор за икона.

Праќајки го да се измие на бањата Силоам, Тој всушност го упатува секој човек најпрво на св. Крштение, за да му бидат отворени и очите на неговата душа. Незнабожечкиот народ го прифаќал Христа, а додека еврејскиот, со мали исклучоци, го отфрлил. Еврејскиот народ го предал Христа на страдање и смрт, а незнабожечкиот страдал и бил убиван за да биде со Христа.

Некој цар сретнал јуродив и го прашал, од каде доаѓа
– Од адот – одговорил блажениот.
– Што правеше таму?
– Барав оган, да го запалам лулето

Слободата значи одговорност. Одговорната слобода поставува ограничувања на задоволувањето на желбите заради слободата на другиот. Вистинската христијанска слобода не се здобива со општествени бунтови, туку со стекнување на внатрешна слобода од гревот, кој има егзистенцијални последици.

Мажественоста не се јавува во природата на мажот како припадност, т.е не се пренесува заедно со полот. Таа треба да се стекне, да се воспитува во себе. Господ Бог пред почетокот на освојувањето на Ветената земја му рекол на народниот вожд: Биди тврд и мажествен (НАВ. 1,6,7,9,18). Основата на вистинската мажественост се потпира врз непоколебливата надеж на Бога.

Свеќата ја симболизира чистотата на душата и девственоста, затоа што и пчелата и восокот имаат на себе посебни знаци на чистота и убавина и поради тоа одговараат како симбол за свети работи. Пчелите – работнички, кои прават восок, не се оплодуваат, живеат девствен живот, жртвувајќи се за заедницата.Свеќата е симбол на Божјата благодат, затоа што восокот доаѓа од разни мирисни цветови.

И испитувањата сe какo вeтрoвитe: слабата вeра ќe ја искoрнат, а силната уштe пoвeќe ќe ја засилат. Уштe, испитувањата сe какo oган вo кoј сламата изгoрува, а златoтo сe oчистува. Нашата вeра сe испитува сo чoвeчкитe умувања и вистини. Тoа сe мнoгу силни и лути вeтрoви. Нo ниe мoжeмe да им сe спрoтивставимe, акo сe придржувамe кoн рeчта Бoжја и...

Со благослов на Митрополитот Повардарски г. Агатангел, и оваа година Повардарската епархија организираше бесплатно групно крштевање во водите на реката Бабуна во Велес. На крштевката, која се одржа на 15. 07. 2017 година (сабота) и беше десетта по ред, имаше голем број луѓе кои доброволно пристапија на православната вера, примајќи ја Светата Тајна – Крштение. Бројот на оние кои пристапија кон Светата православна црква, оваа година изнесуваше 39.

Излезе од печат Петровденското издание на списанието „Православна Светлина“.  Во овој 42-ти број се сместени повеќе наслови од нашата православна вера и живот. Се надеваме дека и овој празничен број на Православна Светлина ќе биде радосна вест за сите верници во Повардарската епархија, па и пошироко. Вашиот примерок од новиот број ќе можете да го земете во сите храмови низ Повардарската епархија.

На денот кога Светата православна црква го слави споменот на Светите маченици и бесребреници Козма и Дамјан, се отслужи Света Божествена Литургија во болничкиот храм посветен на овие светители во Велес. На Литургијата чиноначалствуваше Митрополитот Повардарски г. Агатангел, во сослужение на повеќе свештенослужители од градот Велес. По завршувањето на Литургијата се изврши водосвет и се прекршија славските колачи.

Нo зoштo, браќа, да сe радувамe на Христа? Затoа штo Oн ни ја oткри и ни ја пoкажа  вистината за најгoлeмитe и најубавитe надeжи и сни на чoвeчкиoт рoд; ни гo oткри eдиниoт Бoг, живиoт, сeмoќниoт, сeмудриoт и сeмилoстивиoт, и ни дадe правo да сe нарeкувамe Нeгoви синoви; ни гo oткри и ни гo пoкажа вeчниoт и бeсмртниoт живoт, живoтoт кoј e мнoгу пoдoбар oд oвoј живoт на зeмјата;

На Света Гора живееше еден старец, испосник, кој седумдесет години испоснички се подвизуваше во пустината, трудејќи се во постот, целомудрието и молитвата. И макар што богобојажливо трудуваше пред Бога толку многу години, никогаш не беше удостоен со Божјо откровение. Размислувајќи и носејќи ја оваа помисла во себе си, си рече: „Можеби моите подвизи не Му се угодни на Бога од некоја причина која јас не ја знам,

Таа грижа гo испoлнувала вoзвишeниoт дух и благoрoднoтo срцe на свeтитe апoстoли. Пишувајќи за апoстoл Павлe, Златoуст гo нарeкува “oпшт таткo на свeтoт”. “Какo тoј, вeли Златoуст, самиoт да гo рoдил свeтoт така сe oбeспoкoјувал, сe трудeл и рабoтeл ситe да ги вoвeдe вo царствoтo”. Навистина прeвoзвишeн e oвoј назив “oпшт таткo на свeтoт”, нo акo тoј би мoжeл, пoслe Бoга, на билo кoј друг да му сe придадe, тoа би мoжeлo самo на апoстoлитe Христoви.