Духовен Азбучник

1) Еднаш, сите селани решија да се молат за дожд. На денот на молитвата се собра целиот народ, но дојде само едно момче со чадор. Ова е ВЕРА.
2) Кога ги фрламе бебињата во воздух, тие се смеат бидејќи знаат дека ќе ги фатиме. Ова е ДОВЕРБА.

 Оние што вистински Му се поколнуваат на Бога, се поклонуваат со Духот и се молат со Духот, „а каде што е Духот, таму има слобода“, слобода од демоните и од сите страсти кои тие ги донесуваат во душата: непријателства, неволји, смут, малодушност, лоши навики, злоба, наверие, гнев, лакомост и секое самоугодување...

Кога чувствувате радост и полнотата на животот, без обѕир на успесите или неуспесите.

Кога сте среќни, иако не сте ги решиле сите  проблеми во својот живот.

Кога не очекувате сѐ да е „совршено“ за да би живееле и да би уживале во Божјите дарови.

Во тешкотиите пак, бараме виновници и вообичаено другите се виновни: Господ, ѓаволот, моите родители, пријателите, мојот сопруг, мојата сопруга, моите деца, моите соседи, моите соработници и мојот шеф. Понекогаш и јас сум виновен. Иако позади сето ова криминализирање на секого за злото кое се случува во нашите животи, ние всушност извикуваме една вистина без зборови:

Индивидуалниот човек станува жртва на колективни психози. Има страшно стеснување на свеста, гушење и потиснување на многу суштински човечки особини, целокупниот склоп на емоционалниот и интелектуалниот живот на човекот. Единството не се постигнува преку полнота, туку преку сѐ поголема и поголема ограниченост. Нетрпеливоста е слична на завидливоста.

 ✜✣✜

„Од сите чувства на срцето само едно, во неговата состојба на пад, може да биде употребено во невидливото Богослужење: тагата поради гревовите, поради гревовноста, поради падот и својата пропаст – наречено плач, покајание, скрушеност на Духот“.

Дури и најголемиот од философите, Сократ, кој расправал и поучувал целиот свој живот, а при крајот сочинил една содржајна „Апологија“, ќе имал што уште да каже, ако живеел.
Само Христос – во временски рамки од три години – поучувал што требало, правел што требало и на крајот (на Крстот)

 „Господ доаѓа! Целата вселена трепери пред Него. Наближува крајот на овој материјален свет. Луѓето мислат дека тоа се приказни за мали деца и дека овој свет ќе трае вечно. Но, наскоро на ова ќе му дојде крајот! И вие ќе бидете сведоци на тоа!“

Доаѓа Христос и му се обраќа на секој човек поединечно. Повикот на љубовта што тој го упатува не е колективен, туку е личен. Христос благовести слобода од колективната масовност, во било каква форма - етничка, расна, социјална, политичка, образовна, економска.
Женикот стои во центарот на храмот и го повикува човекот, личноста на секој еден од нас, да

Кoлку старитe билe скрoмни и вниматeлни вo тoј пoглeд пoкажува и oвoј запишан примeр: на нeкoј брат му сe јавил ѓавoлoт oблeчeн вo ангeлска свeтлина и му рeкoл: “Јас сум архангeл Гаврил и сум испратeн кај тeбe”. На тoа братoт му oдгoвoрил: “Пoмисли сe, да нe си испратeн кај нeкoј друг, бидeјќи јас нe сум дoстoeн да видам ангeл”. И ѓавoлoт вeднаш пoстанал нeвидлив и исчeзнал.

Човекот е создаден за радост и блаженство на царството Божјо (Мт. 25:21). Првенствено Божјиот план за создавање на човекот не содржел болка, страдање и смрт, туку екстатичност и полнота на животот. Бог слободно и со љубов избира да му даде на човекот и на целото создание учество по благодат во

– Зошто забрани да се читаат во црквите Божјите слова? Не знаеш ли дека Господ те постави за цар и пак тој може за миг да те симне од престолот? Виде ли како брзо може човек да биде понижен, ако се лиши од Божјата помош?
Се присети царот и веднаш издаде наредба по целото царство – уште истата ноќ, а потоа и

    Егоизмот е најголемото зло; тоа ни ги причинува сите наши падови, преку несмирени мисли. Плашете се од ова и трудете се да се ослободите од него, зашто колку повеќе се задржува во вас, повеќе ќе ве рани со својата пронижувачка болка. Ве молам не судете се еден со друг, тоа е чист егоизам. Простете му ја грешката на братот, нека прошката биде сведоштво за вашето смирение и љубов.  

Една од причините што светоста е непостојана, и што светоста на отците и на великаните на Духот во раното христијанство често ни изгледа толку многу далечно, е што сме ја изгубиле смислата за борба. Меѓу христијаните ретко се среќава сфаќањето на Црквата како Претстража на Царството, на маж и жена коишто својата последна слабост ја предале во Божји раце,

Духовниот живот секогаш бара движење кон Бога, искачување „од сила во сила“ (Псалм. 83, 9), и само на тој начин човечката душа се очистува.

Се очистува од сите пороци и страсти, кои преку гревот влегле во нашиот живот.

Без движење во нови хоризонти, невозможно е духовно да растеме и да се развиваме.

Но, постои огромна разлика помеѓу страдањето и тажните очи. И тоа не е најлошото. Бидејќи може да се каже, и со право, дека и болката е дел од животот. Да точно. Сепак, едно е да ја доживеам мојата тага како резултат на искушенијата и неволјите во мојот живот, а друго е да го идентификувам христијанскиот живот со тажно и мрачно лице.

Еднаш ми рече: „Ме рани љубовта. Засакав и бев ранет“. Не знам, се сеќаваш што ти одговорив? Не во свое име, туку врз основа на своето животно искуство и на она што сум го прочитал и видел: љубовта сама по себе никогаш не ранува. Љубовта е живот. Љубовта е светлина и дишење на нашето срце.

Мојот ум ми вели дека дури и животните се подобри од мене, така што јас се смирувам себеси и им се покорувам. Многу рано, ова утро, бидејќи бев уморен од сеноќна молитва и истоштен поради мојата болест, легнав да се одморам. По кратко време, слушнав маче како мјаука надвор од мојата ќелија, .

Наспроти христијанството, т.е. Црквата како христијанска институција, стоело општеството на овој свет, кое, со текот на времето, сè повеќе се отуѓувало од секоја христијанска институција. Со други зборови, започнувајќи некаде од XVIII век, постојат два меѓусебно спротивставени табори: христијанскиот и секуларниот. Секуларниот табор – кој не секогаш бил задолжително и антихристијански – се